ÞRIÐJI HLUTI
HARRÝ MORGAN Vetur 1. kafli
Albert hefur orðið
Við vorum allir þarna inni á staðnum hans Fredda og þessi hávaxni
renglulegi lögfræðingur birtist og spyr: „Hvar er Juan?“
„Ekki kominn aftur enn,“ svaraði einhver.
„Ég veit að hann er kominn. Þarf að hitta hann.“
„Einmitt, þú sagðir þeim til hans og fékkst honum
stefnt fyrir vikið og hyggst nú taka að þér vörnina fyrir hann,“
sagði Harrý. „Láttu vera að sniglast hér eftir honum. Ætli þú sért
ekki kominn með hann í vasann.“
„Skál fyrir þér!“ sagði lögfræðingurinn. „Ég hef verk
handa honum að vinna.“
„Nú, farðu þá þá og leitaðu að honum annars staðar en
hér,“ sagði Harrý. „Hér er hann ekki.“
„Ég er að segja þér það, ég hef verk handa honum að
vinna,“ sagði lögfræðingurinn.
„Þú hefur ekkert verk handa neinum að vinna. Þú ert
naðra, allt og sumt.“
Rétt í þann mund kemur inn sá gamli í gúmmísölunni
með sitt síða gráa hár niður á axlir og biður um kvartpint og Freddi
mælir það út fyrir hann og slær í korktappann og sá gamli er óðara
rokinn út með það.
„Hvað kom fyrir handlegginn á þér?“ spurði
lögfræðingurinn Harrý. Harrý var með ermina nælda upp að öxl.
„Mér þótti hann svo lítt fagur á að líta að ég hjó
hann,“ sagði Harrý við hann.
„Þú og ásamt hverjum hjóstu hann?“
„Við doktorinn hjuggum hann,“ sagði Harrý. Hann var
búinn að vera að fá sér í glas og var að verða dálítið þéttur. „Ég
hélt honum kyrrum og hann hjó. Ef þeir hyggju þá fyrir að vera í
annarra manna vösum værir þú hvorki með hendur né neina fætur.“
„Hvað kom til að þeir þurftu að höggva hann?“ spurði
lögfræðingurinn hann.
„Taktu það rólega,“ sagði Harrý við hann.
„Nei, ég er að spyrja þig. Hvað kom til og hvar
varstu?“
„Farðu og finndu þér einhvern annan að gantast við,“
sagði Harrý við hann. „Þú veist vel hvar ég var og hvernig það
gerðist. Haltu kjaftinum á þér saman og láttu mig í friði.“
„Ég þarf að ræða við þig.“ sagði lögfræðingurinn við
hann.
„Þá ræddu við mig.“
„Nei, á bak við.“
„Ég hef ekkert við þig að tala. Þér hefur aldrei
legið neitt gott til neins. Naðran þín.“
„Ég hef dálítið handa þér. Dálítið gott.“
„Allt í lagi þá í þetta sinn,“ sagði Harrý við hann.
„Varðandi hvað er það? Juan?“
„Nei. Ekki Juan.“
Þeir fóru fyrir sveiginn á barborðinu og á bak við
þar sem búðarvörurnar eru og héldu sig þar drykklanga stund. Á meðan
þeir héldu sig þar birtist dóttir Stóru Lúsíar ásamt þessari stelpu
af staðnum þeirra sem hún er alltaf á sveimi með, og þær settust við
barinn og fengu sér kóka-kóla.
„Þeir segja mér þeir ætli ekki að lofa neinum stúlkum
að vera neitt úti eftir klukkan sex á kvöldin og engum stúlkum af
neinum stöðunum,“ segir Freddi við dóttur Stóru Lúsíar.
„Það er það sem þeir segja.“
„Fjárans bær þetta er að verða,“ segir Freddi.
„Fjárans bær, það segirðu satt. Maður rétt skreppur
út eftir samloku og kók og þeir húkka mann og sekta um fimmtán
dali.“
„Það er það eina sem þeir næla í núorðið,“ segir
dóttir Stóru Lúsíar. „Þróttmikið fólk af öllu tagi. Aðeins að það sé
nógu blómlegt og sællegt.“
„Gerist ekkert með þennan bæ og það fjandi brátt þá
lýst mér ekki á það.“
Í sömu svifan komu Harrý og lögfræðingurinn aftur
fram og lögfræðingurinn sagði: „Þú verður þá þar út frá?“
„Af hverju ekki að fá þá hingað?“
„Nei. Þeir kæra sig ekki um að koma inn eftir. Þar út
frá.“
„Allt í lagi,“ sagði Harrý og gekk að barnum og
lögfræðingurinn hélt áfram út.
„Hvað viltu, Al?“ spurði hann mig.
„Bacardi.“
„Láttu okkur fá tvo bacardi, Freddi.“ Síðan sneri
hann sér að mér og sagði: „Hvað ertu að gera núna, Al?“
„Í atvinnubótavinnunni.“
„Gera hvað þar?“
„Grafa holræsin. Rífa upp gömlu sporvagnateinana.“
„Og færð hvað fyrir?“
„Sjö og hálfan.“
„Á viku?“
„Hvað heldur þú?“
„Hvernig megnarðu að fá þér í glas hérna?“
„Ég var ekki með neitt fyrr en þú bauðst mér upp á,“
sagði ég við hann. Hann laut aðeins fram á borðið til mín. „Hefðirðu
áhuga á að fara í túr?“
„Veltur á hvað það er.“
„Við ræðum það.“
„Allt í lagi.“
„Komum út í bíl,“ sagði hann. „Sjáumst, Freddi.“ Hann
var dálítið andstuttur eins og hann átti til þegar hann var við skál
og ég fylgdi honum eftir upp sundurgrafna götuna þar sem við höfðum
verið að vinna allan daginn, að horninu þar sem hann geymdi bílinn
sinn. „Komdu inn,“ sagði hann.
„Hvert á að halda?“ spurði ég hann.
„Veit ekki,“ sagði hann. „Finnum út úr því.“
Við ókum upp Hvíthöfðastræti og hann mælti ekki orð
og við ókum götuna á enda þar sem hann beygði til vinstri og fórum
síðan sem leið lá gegnum miðbæinn og inn á Hvítastræti og út eftir
niður að strönd. Allan tímann mælti Harrý ekki aukatekið orð og við
beygðum áfram inn á sandveginn og fórum eftir honum inn á
breiðstrætið. Þegar við vorum komnir þangað beygði hann upp að
gangstéttinni og stoppaði.
„Einhverjir útlendingar vilja taka bátinn minn á
leigu í túr,“ sagði hann.
„Tollararnir hafa lagt hald á bátinn þinn.“
„Þeir vita það ekki, útlendingarnir.“
„Í hvers konar túr?“
„Þeir segjast þurfa að koma einhverjum yfir sem á
eitthvert erindi til Kúbu en getur ekki farið með bátnum eða
flugvélinni. Stríðvör sagði mér þetta.“
„Gera þeir það?“
„Svo sannarlega. Hafa gert það allt frá byltingunni.
Hljómar ekki sem verst. Býsna margir fara þessa leiðina.“
„En báturinn?“
„Bátnum verðum við að stela. Þú veist þeir hafa hana
ekki klára svo ég geti ekki sett í gang.“
„Hvernig ætlarðu að ná henni út úr kafbátahöfninni?“
„Ég næ henni út.“
„Hvað með að komast til baka?“
„Ég finn lausn á því. Ef þig langar ekki með, þá
segðu til.“
„Ég er tilbúinn hvenær sem er ef einhver peningur er
í spilinu.“
„Heyrðu mig,“ sagði hann. „Þú hefur upp úr þér sjö og
hálfan á viku. Þú átt þrjá krakka í skóla sem eru orðnir svangir á
hádegi. Þú átt fyrir fjölskyldu að sjá sem gengur um með tóman maga
og ég gef þér kost á að þéna smá pening.“
„Þú hefur ekki minnst á hve mikið. Þénustan verður að
vera áhættunnar virði.“
„Það er ekkert upp úr neinu að hafa sem er áhættunnar
virði núorðið, Al, ekkert sem heitið getur,“ sagði hann. „Sjáðu mig.
Ég var vanur að þéna þrjátíu og fimm dali á dag á meðan aðaltíminn
stóð yfir fyrir að fara með menn út að fiska. Núna, fyrir að smúla
skitnum brennivínsfarmi sem er varla meira virði en báturinn minn,
þá missi ég ekki aðeins bátinn heldur verð fyrir skoti og missi
einnig handlegginn. En ég skal segja þér það að krakkarnir mínir
skulu ekki þurfa að ganga um með tóman maga og aldrei skal ég leggja
mig niður við að fara að grafa holræsi fyrir stjórnina og bera minna
úr býtum en kostar að brauðfæða þá. Ég er allaveganna ekki fær um að
grafa núna. Ég veit ekki hverjir sömdu lögin en hitt veit ég að
engin nein lög eru fyrir því að mann verði að svengja.“
„Ég fór í verkfall út af þessum launum,“ sagði ég við
hann.
„Og fórst aftur að vinna,“ sagði hann. „Þeir sögðu að
þið strídduð gegn almannaheill. Fóruð alltaf að vinna, var það ekki.
Spurðuð aldrei neinn að ykkar heill.“
„Það er enga vinnu að hafa,“ sagði ég. „Það er enga
vinnu að hafa neins staðar að maður framfleyti sér á laununum.“
„Af hverju ekki?“
„Ég veit það ekki.“
„Ekki ég heldur,“ sagði hann. „En fjölskylda mín skal
fá að borða svo lengi sem einhver borðar. Það sem þeir hyggjast
fyrir er að svelta ykkur Kræklinga héðan burt svo þeir geti brennt
hreysin til grunna og reist leiguhýbýli og gert þetta að
ferðamannabæ. Þetta heyrir maður. Ég hef heyrt að þeir séu að kaupa
upp lóðir, og síðan þegar vesalings fólkið hefur verið svelt út og
það er farið til að svelta dálítið meira einhvers staðar annars
staðar koma þeir til skjalanna og breyta þeim í unaðsreiti fyrir
ferðamenn.“
„Þú talar eins og róttækur,“ sagði ég.
„Ég er ekki neinn róttækur,“ sagði hann. „Mér sárnar.
Mér hefur lengi sárnað.“
„Það hefur varla linað sárindin að missa
handlegginn.“
„Fjárinn hirði handlegginn. Maður missir handlegg
maður missir handlegg. Það er til verra en að missa handlegg. Maður
er með tvo handleggi og tvo af einhverju öðru. Og maður einhentur
eða með einn af þessum — hann er áfram maður. Fjárinn hafi það,“
segir hann. „Ég kæri mig ekki um að ræða það.“ Síðan, að mínútu
liðinni, segir hann: „Ég er enn með þessa hina tvo.“ Síðan setti
hann bílinn í gang og sagði: „Áfram nú, förum og lítum á þessa
náunga.“
Við keyrðum eftir breiðstrætinu og golan þaut yfir
höfðum okkar og nokkrir bílar tóku fram úr og þar sem öldunum hafði
skolað yfir sjóvarnargarðinn á háflóðinu lagði anganina af dauðum
þara á steypunni, og á stýrinu var Harrý með sína einu hönd. Mér
líkaði við hann allt í lagi og hafði verið býsna oft til sjós með
honum í gamla daga, en hann var núna breyttur maður síðan hann
missti handlegginn og þessi náungi í heimsókn niður frá Washington
sór eið að því að hann hefði séð brennivíni varpað fyrir borð á
bátnum, og tollararnir tóku hana. Honum leið alltaf vel um borð og
án bátsins leið honum býsna illa. Ég held að hann hafi verið feginn
að hafa fundið sér afsökun fyrir að stela henni. Hann vissi að hann
gæti ekki haldið henni en ef til vill gæti hann þénað á henni
einhvern skilding á meðan hann væri með hana. Ég var nógu illa
peningaþurfi en kærði mig ekki um að lenda í neinum vandræðum. Ég
sagði við hann: „Þú veist að ég kæri mig ekki um að lenda í neinum
rosa vandræðum, Harrý.“
„Hverju gætirðu lent í verra en þú ert í nú?“ sagði
hann. „Hvað er til fjandanum verra en að svelta?“
„Ég svelti ekki,“ sagði ég. „Hvern fjárann ert þú
alltaf að tala um að svelta?“
„Má vera að þú gerir það ekki, en krakkarnir þínir
gera það.“
„Hættu þessu,“ sagði ég. „Ég skal vinna með þér en þú
getur ekki leyft þér að tala við mig á þennan hátt.“
„Allt í lagi,“ sagði hann. „En vertu viss um að þú
viljir vinnuna. Mér standa býsna margir til boða í þessum bæ.“
„Ég vil hana,“ sagði ég. „Ég var búinn að segja þér
það.“
„Sýndu þá af þér kæti.“
„Sýnd þú af þér kæti,“ sagði ég. „Þú ert sá einasti
sem talar eins og róttækur.“
„Æ, sýndu af þér kæti, sagði hann. „Allir eruð þið
haldnir sömu iðrakreppunni þið Kræklingar.“
„Síðan hvenær ert þú ekki Kræklingur?“
„Síðan ég fyrsta sinni á ævinni fékk gott að borða.“
Hann var meinfýsinn núna, allt í lagi, og allt frá því að hann var
strákur hafði hann aldrei sýnt neinum neina vorkunnsemi. En neinni
sjálfsvorkunn hafði hann heldur aldrei verið haldinn.
„Allt í lagi,“ sagði ég við hann.
„Taktu það rólega,“ sagði hann. Fram undan sá ég
ljósin frá þessum stað.
„Við hittum þá hér,“ sagði Harrý. „Haltu kjaftinum á
þér hnepptum saman.“
„Farðu fjandans til.“
„Æ, taktu það rólega,“ sagði Harrý sem við beygðum
inn á afleggjarann og ókum í sveig á bak við staðinn. Hann var
hrotti og óþverrakjaftur en allt í lagi mér líkaði við hann.
Við stöðvuðum bílinn á bak við þennan stað og fórum
inn í eldhúsið þar sem kona mannsins var að elda við ofn. „Hæ,
Fríða,“ sagði Harrý við hana. „Hvar er Stríðvör?“
„Hérna rétt fyrir handan, Harrý. Hæ, Albert.“
„Hæ, ungfrú Richards,“ sagði ég. Ég hafði þekkt hana
allt frá því hún hafði verið í miðri bæjariðunni, en þær tvær eða
þrjár giftra kvenna í bænum sem hvað harðast máttu leggja að sér
létu sér yfirleitt fátt fyrir brjósti brenna og þessi mátti leggja
hart að sér, skal ég segja þér. „Líður ekki fólkinu þínu vel?“
spurði hún mig.
„Hafa það öll gott.“
Við fórum gegnum eldhúsið og inn í þetta bakherbergi.
Þar sat Stríðvör, lögfræðingurinn, ásamt fjórum Kúbönum við borð.
„Fáið ykkur sæti,“ sagði einn þeirra á ensku. Hann
var seiglunagli á að líta, mikill á velli, búlduleitur og með rödd
sem lá djúpt niður í barka, og maður sá á honum að hann hafði fengið
sér vel neðan í því. „Hvað heitir þú?“
„En þú?“
„Allt í lagi,“ sagði þessi Kúbani. „Hafðu þinn
háttinn á því. Hvar er báturinn?“
„Hún er niður frá þar sem snekkjurnar eru,“ sagði
Harrý.
„Hver er þetta?“ spurði Kúbaninn og leit á mig.
„Félagi minn,“ sagði Harrý.
„Hvað viltu? Bacardi?“
„Hvað sem er, sama og þið,“ sagði Harrý við hann.
„Drekkur félagi þinn?“
„Þigg eitt,“ sagði ég.
„Enginn hefur boðið þér enn,“ sagði stórvaxni
Kúbaninn. „Ég spurði aðeins hvort þú drykkir.“
„Æ, hættu þessu, Roberto,“ sagði einn hinna
Kúbananna, sem var ungur, rétt kominn af stráksaldri. „Er þér
fyrirmunað að aðhafast neitt án þess að vera með illkvittni.“
„Hvað áttu við með illkvittni? Ég aðeins spurði hvort
hann drykki. Ef maður ræður einhvern heldurðu þá maður spyrjir ekki
hvort hann drekki?“
„Gefðu honum í glas,“ sagði hinn Kúbaninn. „Snúum
okkur að viðskiptunum.“
„Hvað tekurðu fyrir bátinn, stóri strákur?“ spurði
djúpraddaði Kúbaninn, sem nefndur var Roberto, Harrý.
„Veltur á því hvað þú hyggst fyrir með hana,“ sagði
Harrý.
„Fara með okkur fjóra til Kúbu.“
„Hvert til Kúbu?“
„Cabañas. Rétt hjá Cabañas. Niður á ströndinni undan
Mariel. Veist hvar þetta er?“
„Veit ég vel,“ sagði Harrý. „Bara að taka ykkur
þangað?“
„Allt og sumt. Taka okkur þangað og setja á land.“
„Þrjú hundruð dalir.“
„Of mikið. Hvað segirðu um dagleigu og við ábyrgjumst
tveggja vikna leigu?“
„Fjörtíu dalir fyrir daginn og þið setjið fimmtán
hundruð dala tryggingu fyrir tjóni sem báturinn kynni að verða
fyrir. Þarfnast það frekari útskýringa?“
„Nei.“
„Þið borgið bensín og olíu.“ sagði Harrý við hann.
„Við erum tilbúnir að láta þig fá tvö hundruð dali
fyrir að taka okkur þangað yfir og setja á land.“
„Nei.“
„Hve mikið viltu?“
„Sagði þér það.“
„Það er of mikið.“
„Það er það ekki,“ sagði Harrý við hann, „Ég hef ekki
hugmynd um hverjir þið eruð. Ég hef ekki hugmynd um í hvers konar
viðskiptum þið eigið og því síður hverjir skjóta á ykkur. Það er
vetur og ég verð að fara í tvígang yfir flóann. Í öllu falli hætti
ég bátnum mínum. Ég skal flytja ykkur fyrir tvö hundruð og þið
setjið þúsund til tryggingar fyrir tjóni á bátnum.“
„Það er sanngjarnt,“ sagði Stríðvör við þá. „Það er
meira en sanngjarnt.“
Kúbanarnir fóru að ræða saman á spænsku. Ég skildi þá
ekki en vissi að Harrý gerði það.
„Allt í lagi,“ sagði Roberto, sá stórvaxni. „Hvenær
ertu tilbúinn að fara?“
„Hvenær sem er annað kvöld.“
„Það er til í dæminu að við viljum ekki fara fyrr en
þarnæsta kvöld,“ sagði einn þeirra.“
„Allt í fína, hvað mig varðar,“ sagði Harrý. „Látið
mig aðeins vita í tíma.“
„Er báturinn þinn í góðu standi?“
„Mátt treysta því,“ sagði Harrý.
„Fallegasta gnoð,“ sagði sá ungi í hópnum.
„Hvar sástu hana?“
„Herra Simmons, lögfræðingurinn hérna, sýndi mér
hana.“
„Ó,“ sagði Harrý.
„Fáðu þér í glas,“ sagði annar Kúbaninn. „Hefurðu
komið oft til Kúbu?“
„Nokkrum sinnum.“
„Talar spænsku?“
„Aldrei numið málið,“ sagði Harrý.
Ég sá að Stríðvör, lögfræðingurinn, leit á hann, en
hann er sjálfur svo brögðóttur að hann kann því alltaf mun betur að
fólk segi ekki sannleikann. Rétt eins og þegar hann kom inn til að
ná tali af Harrý um þetta verk þá gat hann ekki talað við hann
hreint út. Hann varð að láta sem hann vildi hitta Juan Rodriguez,
sem er vesæll illþefjandi gallegoi sem myndi ekki hika við að stela
frá sinni eigin móður og Sríð-vör fékk kærðan á ný til að fá vörnina
í sinn hlut.
„Herra Simmons talar góða spænsku,“ sagði Kúbaninn.
„Hann er menntaður maður.“
„Ertu klár á siglingafræðinni?“
„Er klár á því að fara og klár á því að koma.“
„Þú ert fiskimaður?“
„Já, herra minn.“
„Hvernig ferðu að því að fiska einhentur?“ spurði sá
búlduleiti hann.
„Maður einfaldlega fiskar tvöfalt hraðar,“ sagði
Harrý við hann. „Var það eitthvað fleira sem þið vilduð mér?“
„Nei.“
Þeir voru allir farnir að tala saman á spænsku. „Ég
er þá farinn,“ sagði Harrý.
„Ég læt þig vita varðandi bátinn,“ sagði Stríðvör við
Harrý.
„Þetta er dálítill peningur sem þarf að setja upp.“
sagði Harrý.
„Göngum frá því á morgun.“
„Jæja þá, góða nótt,“ sagði Harrý við þá.
„Góða nótt,“ sagði sá ungi og viðmótsþýði. Sá
búlduleiti sagði ekki neitt. Hinir tveir voru báðir með svipmót
indíána og höfðu ekki tekið neitt til máls nema til að ræða við þann
búlduleita á spænsku.
„Sé þig seinna,“ sagði Stríðvör.
„Hvar?“
„Hjá Fredda.“
Við fórum út og aftur gegnum eldhúsið. „Hvernig hefur
María það, Harrý?“ spurði Fríða.
„Hún hefur það gott núna,“ sagði Harrý við hana.
„Henni líður vel núna,“ og við förum út um dyrnar. Við settumst inn
í bílinn og hann ók til baka inn á breiðstrætið og mælti ekki orð af
vör. Allt í lagi hann var eitthvað að hugsa.
„Á ég að skutla þér heim?“
„Allt í lagi.“
„Býrðu núna út við sveitaveginn?“
„Já. Hvað um túrinn?“
„Ég veit ekki,“ sagði hann. „Ég veit ekki hvort það
verður nokkur túr. Sé þig á morgun.“
Hann lét mig úr fyrir utan þar sem ég bý og ég fór
inn og er ekki fyrr búinn að opna dyrnar en hún gamla mín segir mér
að fara fjandans til fyrir að hafa verið úti að drekka og koma seint
í matinn. Ég spyr hana hvernig ég eigi að megna að drekka með enga
peninga og hún segir að ég hljóti að láta skrifa. Ég spyr hana hver
hún haldi að skrifi hjá mér þegar ég sé í atvinnubótavinnunni og hún
segir mér að halda minni byttuönd fjarri sér og setjast við borðið.
Svo að ég sest niður. Krakkarnir eru allir farnir að horfa á
hornaboltaleikinn og ég sit þarna við borðið og hún færir mér
kvöldmatinn og yrðir ekki á mig orði.
2. kafli
Harrý
Ég hef enga löngun til að taka þátt í þessum hráskinnsleik en
hverra kosta á ég völ? Þeir gefa manni ekkert undanfæri núna. Ég get
látið það eiga sig; en hvers má þá eiga von? Ekki var það ég sem bað
um neitt af þessu og sé maður kominn út í það er maður kominn út í
það. Ef til vill ætti ég ekki að taka Albert. Hann er deigur en hann
er snöggur og góður um borð í bát. Honum verður ekki svo auðveldlega
í bringu skotið en ég veit ekki hvort ég ætti að taka hann. En ég
get ekki tekið neina byttu eða neinn niggara. Það verður að vera
einhver sem ég get lagt traust mitt á. Ef við komumst frá því skal
ég sjá til þess að hann fái sitt í hlut. En ég get ekki sagt honum
frá því, annars hann mundi gugna á því og ég verð að hafa einhvern
mér við hlið. Það væri betra einsamall, manni gengur allt betur
einsömlum en ég held ekki ég kæmist frá því einsamall. Það kæmi
Albert betur að hann vissi ekkert af því. Það eina er Stríðvör.
Stríðvör sem mun vita hvernig allt er í pottinn búið. Samt hljóta
þeir að hafa leitt hugann að því. Hljóta að hafa tekið það með í
reikninginn. Heldurðu að Stríðvör sé slíkt flón að hann viti ekki
hvað þeir hyggist fyrir? Þætti gaman að vita. Auðvitað er til í
dæminu að þeir ætli sér það ekki. Má vera að þeir hyggi ekki á neitt
slíkt. En það liggur beint við að ætla að þetta sé það sem þeir
hyggist fyrir og ég heyrði þetta orð. Geri þeir það verða þeir að
gera það rétt um myrkur eða þeir fá á sig strandgæsluvélina niður
frá Miamí. Það er orðið dimmt núna um sexleytið. Hún flýgur ekki
niður eftir á innan við klukkutíma. Jafnskjótt og dimmt er orðið eru
þeir sloppnir. Öllu falli, eigi ég að flytja þá verð ég að hugsa
fyrir hvernig ég á að snúa mér í því með bátinn. Það verður ekki svo
erfitt að ná henni út en geri ég það í kvöld og þeir komast að því
að hún er farin gætu þeir kannski haft upp á henni. Það verður í
öllu falli mikið uppistand. Í kvöld er samt eina tækifærið sem ég
hef til að ná henni út. Ég næ henni út á flóðinu og kem henni í var.
Ég finn út hvað vantar í hana ef nokkuð er, hafi þeir ekki tekið
neitt. En ég verð að taka bensín og taka vatn. Ég á fyrir höndum
fjandi erilsama nótt allt í lagi. Þegar ég verð búinn að koma henni
í skjól verður Albert að koma með þá í hraðbát. Kannski hans
Waltons. Get tekið hann á leigu. Eða Stríðvör getur leigt hann. Það
væri betra. Stríðvör getur hjálpað mér að ná bátnum út í kvöld.
Stríðvör er sá eini. Því það veit fjandinn að þeir hafa Stríðvör með
í dæminu. Þeir hljóta að hafa tekið hann með í reikninginn. Gerum
ráð fyrir að því sé eins farið með okkur Albert. Leit einhver þeirra
út fyrir að þekkja til sjómennsku? Leit einhver þeirra út fyrir að
vera sjómaður? Látum okkur sjá. Má vera. Sá viðmótsþýði, gæti verið.
Hugsanlega hann, sá ungi. Ég verð að fá þetta á hreint því ef þeir
hugsa sér að komast af án Alberts eða mín frá byrjun þá er ekkert
undanfæri. Fyrr eða síðar komum við inn í dæmið. En þér vinnst tími
á flóanum. Og ég hugsa málið allan tímann. Verð að hugsa skýrt allan
tímann. Mér mega ekki verða á mistök. Ekki nein mistök. Ekki nein.
Gott og vel, ég hef nóg að hugsa um núna allt í lagi. Nóg að gera og
nóg að hugsa um og velta jafnframt vöngum yfir hver fjandinn muni
gerast. Velta jafnframt vöngum yfir hvernig öllu bannsettu spilinu
reiðir af. Þeir einu sinni lögðu í borð. Þú einu sinni tekur þátt.
Eitt tækifæri færðu. Í stað þess einungis að horfa upp á það allt
saman fara fjandans til. Með engan bát, ekkert til að hafa viðurværi
af. Þessi Stríðvör. Hann veit ekki hvað hann er kominn út í. Hann
hefur ekki minnstu hugmynd um hvernig þessu á eftir að reiða af.
Ætla að vona að hann láti sjá sig hið allra fyrsta niður frá hjá
Fredda. Verður ansi margt að gera hjá mér í kvöld. Eins gott að fá
sér eitthvað í svanginn.
3. kafli
Það var um hálftíu sem Stríðvör kom til baka. Það leyndi sér ekki
að þeir höfðu haldið því býsna vel að honum því þegar hann drekkur
verður hann svo drjúgur með sig og þegar hann kom inn var hann
orðinn ansi drjúgur með sig.
„Jæja, Stórskot,“ segir hann við Harrý.
„Skalt spara þér stóru skotin á mig,“ segir Harrý.
„Ég þarf að ræða við þig, Stórskot.“
„Hvar þá? Á bak við inni á skrifstofunni þinni?“ spyr
Harrý hann.
„Já, þarna á bak við. Nokkur þarna á bak við,
Freddi?“
„Ekki síðan þessi lög voru sett. Segðu mér, hve lengi
ætla þeir að láta þessa klukkansexreglu gilda?“
„Af hverju felurðu mér ekki að gera eitthvað í
málinu?“ segir Stríðvör.
„Fel þig fjandanum.“ segir Freddi við hann. Og þeir
tveir fara á bak við þar sem búðarvörurnar eru og kassarnir með tómu
flöskunum.
Kveikt var á einni rafmagnsperu í loftinu og Harrý skyggndist
alls staðar á milli búðarhillnanna þar sem ljósið náði ekki niður og
gekk úr skugga um að enginn væri þar.
„Jæja?“ sagði hann.
„Þeir vilja fara seint síðdegis ekki á morgun heldur
hinn,“ sagði Stríðvör við hann.
„Hvað hyggjast þeir fyrir?“
„Þú talar spænsku,“ sagði Stríðvör.
„Þú hefur þó ekki sagt þeim frá því?“
„Nei. Ég er þinn vin. Veist það.“
„Þú mundir ekki hika við að svíkja þína eigin móður.“
„Hættu þessu. Hugsaðu um hvað ég er að verða þér úti
um.“
„Hvenær varðstu svona seigur?“
„Heyrðu mig, ég þarfnast peninganna. Ég verð að losna
héðan burtu. Ég er að skrælna hérna. Veist það, Harrý.“
„Hver veit það ekki?“
„Þú veist hvernig þeir hafa verið að afla fjár fyrir
þessa byltingu með barnsránum og hvað það nú heitir.“
„Ég veit.“
„Þetta er sami hluturinn. Þeir gera það í góðu
augnamiði.“
„Jú. En hér er hér. Það er hér sem þú ert fæddur. Þú
veist, allir vinna þarna.“
„Það kemur ekkert fyrir neinn.“
„Þar sem þessir drengir eru að verki?“
„Ég hélt þú hefðir skilningarvit í lagi?“
„Þau eru í lagi. Hafðu ekki áhyggjur af mínum
skilningarvitum. En ég hef hugsað mér að búa hér áfram.“
„Ekki ég.“ sagði Stríðvör.
Jesús, hugsaði Harrý. Hann sagði það sjálfur.
„Ég ætla mér að losna héðan,“ sagði Stríðvör. „Hvenær
ætlarðu að ná bátnum út?“
„Í kvöld.“
„Hver ætlar að hjálpa þér?“
„Þú.“
„Hvert ætlarðu með hana?“
„Þangað sem ég hef alltaf farið með hana.“
Það var engum erfiðleikum bundið að ná bátnum út. Það reyndist
jafn einfalt og Harrý hafði reiknað með. Næturvörðurinn fór hringinn
sinn á heila tímanum en hélt sig þess á milli við ytra hliðið á
gömlu flotastöðinni. Þeir komu á skektu inn í dokkina og skáru hana
lausa á útfallinu og hún fór út af sjálfu sér, aftan í skektunni. Á
meðan hana rak í sundinu fyrir utan athugaði Harrý vélarnar og sá að
þeir höfðu ekki gert annað en taka kveikjurnar úr sambandi. Hann
athugaði bensíngeymana og sá að það voru í henni nálægt hundrað og
fimmtíu gallon. Þeir höfðu ekki dælt neinu af henni, í geymunum var
það sem hann hafði átt eftir þegar hann kom yfir þetta síðasta sinn.
Hann hafði fyllt áður en þeir lögðu af stað og hún hafði eytt afar
litlu vegna þess hve þeir höfðu orðið að fara sér hægt í þungum
sjónum.
„Ég á bensín í geyminum heima við hús,“ sagði hann
við Stríðvör. „Ég get hlaðið bílinn af tágakútum eina ferð út eftir
og Albert getur farið aðra ferð ef með þarf. Ég ætla að koma upp að
í bótinni beint undan þar sem vegurinn liggur yfir hana. Þeir geta
komið út eftir í bíl.“
„Þeir vildu að þú yrðir við Portarabryggjuna.
„Hvernig á ég að geta legið þar á þessum bát?“
„Það geturðu ekki. En ég ekki von á því að þeir kæri
sig um að þurfa að aka neitt.“
„Jæja, við höfum hana þarna í nótt og ég fylli á hana
og geri það sem gera þarf og skipti svo um stað. Þú getur tekið
hraðbát á leigu til að fara með þá á út. Ég verð að fara núna með
hana þangað upp að. Býsna margt sem ég þarf að gera. Þú rærð í land
og ekur út að brúnni og nærð í mig. Ég verð þar á veginum eftir um
það bil tvo tíma. Ég læt hana eiga sig og fer upp á veg.“
„Ég næ í þig,“ sagði Stríðvör við hann; og hún klauf
sjóinn hljóðlega þegar Harrý sneri henni með vélarnar á hægum
snúningi og dró skektuna nærfellt inn í skímuna frá leguljósinu á
kapalskonnortunni. Hann rauf vélartengslin og hélt við skektuna á
meðan Stríðvör fór yfir í hana.
„Eftir um tvo tíma,“ sagði hann.
„Allt í lagi,“ sagði Stríðvör.
Sem hann sat í stólnum við stýrið, á hægri ferð í
dimmunni, vel undan ljósunum á bryggjusporðunum, var Harrý að hugsa,
svo að Stríðvör fær að vinna dálítið fyrir kaupinu sínu allt í lagi.
Þætti gaman að vita hvað hann heldur að hann fái fyrir. Þætti gaman
að vita hvernig hann yfirleitt fór að því að krækja í þessa drengi.
Þar höfum við skarpan gutta sem átti sín tækifæri hér eitt sinni.
Hann er líka góður lögfræðingur. En mér rann til rifja að heyra hann
sjálfan segja það. Hann fór orðum um sitt eigið sjálf þá það.
Kyndugt hvað menn geta látið sér um munn fara. Það setti ugg að mér
við að heyra hann tjá sig þannig um sinn innri mann.
4. kafli
Hann kveikti ekki ljósið þegar hann kom inn í húsið heldur tók af
sér skóna í forstofunni og gekk upp beran stigann á sokkaleistunum.
Hann afklæddist og fór upp í rúm í bolnum einum saman, áður en kona
hans vaknaði. „Harrý?“ sagði hún í myrkrinu og hann svaraði: „Farðu
að sofa, gamla mín.“
„Harrý, hvað er um að vera?“
„Er að fara í túr.“
„Með hverjum?“
„Engum. Kannski Albert.“
„Á báti hvers?“
„Ég er búinn að ná bátnum aftur.“
„Hvenær þá?“
„Núna í kvöld.“
„Þú verður settur inn, Harrý.“
„Enginn veit að það var ég.“
„Hvar er hún?“
„Falin.“
Sem hann lá hreyfingarlaus í rúminu fann hann fyrir
vörum hennar á andliti sínu og síðan hendur hennar fara um sig og
hann velti sér þétt yfir hana.
„Langar þig?“
„Já, núna.“
„Ég var sofandi. Manstu þegar við gerðum það ekkert
síður sofandi?“
„Heyrðu, er þér sama um handlegginn? Orkar það ekkert
hlægilega á þig?“
„Kjáni ertu. Mér líkar það. Mér líkar allt sem þú
ert. Settu hann þarna. Haltu honum áfram þarna. Haltu áfram, mér
líkar það svo vel, svo sannarlega.“
„Hann er eins og veifi á þöngulhöfða.“
„Þú ert enginn þöngulhöfði. Gera þeir það virkilega í
þrjá daga? Hamslaust í þrjá daga?“
„Sem ég er lifandi. Heyrðu, hafðu hljótt. Við vekjum
stelpurnar.“
„Þær hafa ekki hugmynd um hvað ég á. Þær munu aldrei
hafa hugmynd um það. Aha, Harrý. Einmitt svona. Aha, ástin mín.“
„Bíddu.“
„Ég vil ekki neitt bíða. Haltu áfram. Einmitt svona.
Einmitt þarna. Heyrðu, gerðirðu það einhvern tímann með
niggarastelpu?“
„Sem ég er lifandi.“
„Hvernig er það?“
„Eins og að láta hákarl hjúkra sér.“
„Sniðugur ertu. Harrý, ég vildi að þú þyrftir ekki að
fara. Ég vildi að þú þyrftir aldrei að fara. Hver er sú besta sem þú
hefur nokkurn tíman gert það með?“
„Þú.“
„Lygarinn þinn. Alltaf lýgurðu að mér. Þarna. Þarna.
Þarna.“
„Nei. Þú ert sú besta.“
„Ég er gömul.“
„Þú verður aldrei gömul.“
„Hef heyrt þetta áður.“
„Það skiptir engu máli þegar kona er á annað borð
góð.“
„Haltu áfram. Haltu áfram núna. Settu stúfinn þarna.
Haltu honum þarna. Haltu honum. Haltu honum núna. Haltu honum.“
„Það heyrist of mikið til okkur.“
„Við hvíslumst.“
„Ég verð að fara áður en birtir.“
„Farðu að sofa. Ég skal vekja þig. Það gefst tími til
þegar þú kemur til baka. Við förum á hótel uppi í Miamí eins og við
vorum vön. Alveg eins og við vorum vön. Á einhvern stað þar sem
hvorugt okkar hefur aldrei komið. Af hverju gætum við ekki farið til
New Orleans?“
„Kannski,“ sagði Harrý. „Heyrðu María, ég verð að
sofna núna.“
„Við förum til New Orleans?“
„Því ekki? Eina ég verð að sofna núna.
„Sofnaðu. Þú mikla ástin mín. Farðu að sofa. Ég vek
þig. Hafðu ekki áhyggjur.“
Hann sofnaði með handleggsstúfinn útbreiddan á
koddanum og hún lá lengi og virti hann fyrir sér. Hún sá hann í
bjarmanum sem lagði af götuljósunum inn um gluggann. Ég er heppin,
var hún að hugsa. Þessar stelpur. Þær vita ekki hvað þær eiga í
vændum. Ég veit hvað ég hef öðlast og hvað ég hef fengið. Ég hef
verið heppin kona. Hann að líkja því við þöngulhöfða. Ég er fegin að
það var handleggur en ekki fótur. Mér hefði ekki líkað að hann hefði
misst fót. Af hverju skyldi hann hafa misst þennan handlegg? Samt
skondið, en ég kippi mér ekki upp við það. Ég kippi mér ekki upp við
neitt í sambandi við hann. Ég hef verið heppin kona. Ekki neinir
aðrir menn eru eins og hann. Fólk sem aldrei hefur reynt þá skilur
það ekki. Ég hef haft þá marga. Ég var heppin að fá hann. Ætli
þessum turtildúfum líði eins og okkur. Ætli þeim líði svona allan
þennan tíma? Eða ætli þær meiði sig í henni? Ég er farinn að hugsa
ljótustu hugsanir. Horfðu á hann, hvernig hann sefur eins og
ungabarn. Víst vissara að ég vaki til að ég geti ýtt við honum.
Drottinn minn, ég gæti gert það næturlangt ef karlar væru þannig
gerðir. Gæti hugsað mér að gera það og fara aldrei að sofa. Aldrei,
aldrei, nei, aldrei. Nei, aldrei, aldrei, aldrei. Já, hugsaðu þér,
ímyndaðu þér það. Ég á mínum aldri. Ég er ekki gömul. Hann sagði að
ég væri enn góð. Fjörtíu og fimm er ekki hár aldur. Ég er tveimur
árum eldri en hann. Horfðu á hvernig hann sefur. Horfðu á hvernig
hann sefur þarna eins og barn.
Tveimur tímum fyrir birtingu voru þau komin í bílskúrinn að setja
á tágakúta úr bensíngeyminum, slógu korkinn í og komu þeim fyrir í
bílskottinu. Harrý var með krók festan með ólum við upphandlegginn á
sér hægra megin og hann lyfti fimlega tágafléttuðum kútunum og lét
þá ganga.
„Viltu ekki neinn morgunverð?“
„Þegar ég kem til baka.“
„Viltu ekki kaffið þitt?“
„Ertu með það til?“
„Vissulega. Ég hellti upp á þegar við fórum út.“
„Komdu með það út.“
Hún kom með það út og hann drakk það í dimmunni
sitjandi á bílhjólinu. Hún tók við bollanum og lét hann á hillu í
skúrnum.
„Ég ætla með þér og hjálpa þér við að handlanga
kútana,“ sagði hún.
„Allt í lagi,“ sagði hann við hana og hún settist við
hlið hans, stórvaxin og með langa fótleggi, handstór, mjaðmamikil og
enn í blóma, með hatt er slútti yfir ljóst, litað hárið. Þau óku út
sveitaveginn í dimmu og kuli morgunsins, gegnum þétt mistrið sem
grúfði yfir flesjunum.
„Út af hverju ertu með áhyggjur, Harrý?“
„Ég veit það ekki. Bara með áhyggjur. Heyrðu, ertu að
láta hárið á þér vaxa?“
„Hélt kannski ég ætti að gera það. Stelpurnar hafa
verið á eftir mér með það.“
„Til fjandans með þær. Þú hefur það eins og þú ert
vön.“
„Viltu það virkilega?“
„Já,“ sagði hann. „Þannig fellur mér það.“
„Lít ég ekki út fyrir að vera of gömul til þess?“
„Þú lítur betur út en þær allar saman.“
„Ég ætla þá að taka það upp. Ég get lýst það meira ef
þér finnst.“
„Hvað eru stelpurnar að skipta sér að því sem þú
gerir?“ sagði Harrý. „Þær eiga ekkert með að vera að abbast upp á
þig.“
„Þú veist hvernig þær eru. Þú veist, ungar stúlkur
eru svona. Heyrðu, ef þú gerir góðan túr, eigum við þá ekki að fara
til New Orleans, ættum við ekki að gera það?“
„Miamí.“
„Nú, þá Miamí. Sama er mér. Og við skiljum þær eftir
hér.“
„Fyrst verð ég að ljúka dálitlum túr.“
„Þú ert ekki áhyggjufullur, er það?“
„Nei.“
„Veistu, ég lá og vakti í næstum fjóra tíma bara að
hugsa um þig.“
„Þannig eru þessar gömlu okkar.“
„Ég get hugsað um þig hvenær sem er og orðið alveg
frá mér.“
„Jæja, við verðum víst að setja þetta bensín á,“
sagði Harrý við hana.
5. kafli
Klukkan tíu um morguninn stóð Harrý við barinn á staðnum hans
Fredda ásamt fjórum eða fimm öðrum; tveir tollverðir voru rétt
farnir út. Þeir höfðu verið að spyrja hann um bátinn og hann hafði
ekki sagst vita neitt um hann.
„Hvar varstu í gærkveldi?“ spurði einn þeirra.
„Hér og heima.“
„Hve lengi fram eftir varstu hér?“
„Þangað til var lokað.“
„Einhver sem sá þig hér?“
„Fjöldi fólks,“ sagði Freddi.
„Hvað gengur að ykkur?“ spurði Harrý þá. „Haldiði að
ég mundi stela mínum eigin bát? Hvað ætti ég að gera með hann?“
„Ég aðeins spurði hvar þú hefði verið,“ sagði
tollvarðstjórinn. „Engan æsing.“
„Ég er ekki æstur,“ sagði Harrý. „En ég var æstur
þegar þeir tóku bátinn án þess að hafa neinar sannanir fyrir því að
brennivín hefði verið í henni.“
„Það var svarinn eiður að því,“ sagði tollvörðurinn.
„Það var ekki minn eiður. Þú veist hver það var.“
„Allt í lagi,“ sagði Harrý. „Vertu bara ekki að segja
að ég sé æstur þó þú sért að spyrja mig. Þætti betur að þið hefðuð
upp á henni. Þá ætti ég möguleika á að fá hana aftur. Hvaða
möguleika á ég ef hún er stolin?“
„Enga, ætla ég,“ sagði tollvörðurinn.
„Jæja, farðu þá og áttu þín pappírsviðskipti.“
„Engan derring,“ sagði tollvörðurinn, „eða ég skal
sjá til þess að þú fáir eitthvað til að derra þig út af.“
„Eftir fimmtán ár,“ sagði Harrý.
„Þú yrðir ekki með derring eftir fimmtán ár.“
„Nei, og ég hef heldur aldrei setið inni.“
„Jæja, vertu þá ekki að derra þig ellegar þú færð
ástæðu til.“
„Taktu það rólega,“ sagði Harrý. Rétt í þann mund
birtist þessi einfeldningslegi Kúbani sem ekur leigubíl, með náunga
úr vélinni í fylgd með sér, og Stóri Rodger segir við hann:
„Hayzooz, þeir segja mér að þú hafir verið að eignast
barn.“
„Já, herra,“ segir Hayzooz afar stoltur.
„Hvenær giftirðu þig?“ spurði Rodger hann.
„Síðsta mánuð. Mánuð síðan. Þú koma í brúðkaupið?“
„Nei,“ sagði Rodger. „Ég kom ekki í brúðkaupið.“
„Þú missa dáldið,“ sagði Hayzooz. „Þú missa fjandi
góða brúðkaup. Af hverju þú ekki koma?“
„Þú bauðst mér ekki?“
„Ó, já,“ sagði Hayzooz. „Ég gleyma. Ég ekki bjóða
þér... Þú fá sem þú vilja?“ spurði hann útlendinginn.
„Já, það held ég. Eru þetta bestu kaupin í bacardíinu
sem þú hefur að bjóða?“
„Já, herra minn,“ sagði Freddi við hann. „Þetta er
hið eina sanna carta del oro.“
„Heyrðu, Hayzooz, hvað fær þig til að halda að þú
eigir þetta barn?“ spyr Rodger hann. „Þú átt ekkert barnið.“
„Hvað þú meina mig ekkert eiga barnið? Hvað þú meina?
Guð minn góður, ég ekki leyfa þér tala þannig! Hvað þú meina mig
ekkert eiga barnið. Þú kaupa kúna þú ekki eiga neitt kálfann? Mig
eiga barnið. Guð minn góða, já. Mig eiga barnið. Mig eiga það. Já,
herra!.“
Hann fer út ásamt útlendingnum og bacardíflöskunni og
það er Rodger sem situr uppi með hlátrasköllin allt í lagi. Þessi
Hayzooz lætur ekki að sér hæða allt í lagi. Hann eða hinn þessi
Kúbani, Ástartár, sem þeir kalla.
Rétt í þann mund birtist lögfræðingurinn Stríðvör, og
hann segir við Harrý: „Tollararnir voru rétt í þessu að fara út
eftir eftir bátnum þínum.“
Harrý leit á hann og maður sá koma á hann
manndrápssvipinn. Stríðvör hélt áfram í sama tón hljómlausri röddu.
„Það var einhver sem kom auga á hana í fenjaviðnum ofan af einum af
þessum háu WPA-trukkum og hringdi í tollstöðina þaðan sem þeir eru
að slá upp búðum fyrir utan Boco Chica. Ég hitti Hermann Frederichs
rétt í þessu. Hann sagði mér frá því.“
Harrý mælti ekki orð af vörum, en maður sá að honum
hvarf manndrápssvipurinn og augun lukust upp og urðu eðlileg á ný.
Þá sagði hann við Stríðvör: „Allt berst þér til eyrna, ekki satt?“
„Ég hélt þú hefðir áhuga á að heyra,“ sagði Stríðvör
sömu hljómlausu röddinni.
„Þetta varðar mig engu,“ sagði Harrý. „Þeir ættu að
hafa betur auga með einum bát en þetta.“
Þeir stóðu þarna tveir við barinn og hvorugur mælti
orð fyrr en Stóri Rodger og hinir tveir eða þrír höfðu komið sér út.
Þá fóru þeir á bak við.
„Þú ert naðra,“ sagði Harrý. „Allt sem þú kemur nærri
er nöðrukyns.“
„Er við mig að sakast þó sést hafi til hennar úr
trukk. Þú valdir staðinn. Þú valdir þínum eigin bát fylgsni.“
„Haltu þér saman,“ sagði Harrý. „Síðan hvenær eru
þeir farnir að nota háa trukka eins og þennan? Þetta var síðasta
sinn sem ég átti þess kost að afla fjár á heiðarlegan máta. Síðasta
sinn sem ég átti þess kost að gera bát út á eitthvað sem peningur er
í.“
„Ég lét þig vita strax og ég frétti það.“
„Gammurinn.“
„Hættu þessu,“ sagði Stríðvör. „Núna vilja þeir fara
seint síðdegis í dag.“
„Fari þeir fjandans til.“
„Þeir eru orðnir trekktir út af einhverju.“
„Hvenær vilja þeir fara?“
„Klukkan fimm.“
„Ég verð mér úti um bát. Skal fara með þá til
helvítis.“
„Ekki slæm hugmynd.“
„Ekki orð um það núna. Láttu vera að opna á þér
gogginn um mín viðskipti.“
„Heyrðu mig, þú froðufellandi morðhundurinn þinn,“
sagði Stríðvör. „Ég er að reyna að rétta þér hjálparhönd og verða
þér úti um eitthvað— .“
„Og eina sem þú gerir er að eitra fyrir manni. Haltu
þér saman. Þú eitrar út frá þér hvar sem þú ferð.“
„Hættu þessu, hrottinn þinn.“
„Taktu það rólega,“ sagði Harrý. „Ég þarf að hugsa.
Eina sem ég hef gert var að hugsa málið ofan í kjölinn og ég var
kominn að niðurstöðu og nú verð ég að hugsa málið upp á nýtt.“
„Af hverju læturðu mig ekki hjálpa þér?“
„Þú kemur hingað klukkan tólf og verður tilbúinn að
reiða af hendi þennan pening fyrir bátinn.“
Er þeir komu fram kom Albert inn á staðinn og hann fór til Harrý.
„Þykir það leitt, Albert, ég get ekki notað þig,“
sagði Harrý. Hann hafði hugsað málið það langt nú þegar.
„Ég færi fyrir lítið,“ sagði Albert.
„Þykir það leitt,“ sagði Harrý. „Ég hef enga þörf
fyrir þig núna.“
„Þú færð engan góðan fyrir það sem ég vil fara
fyrir,“ sagði Albert.
„Ég fer einn míns liðs.“
„Þú ætlar þó ekki í túr sem þennan einsamall,“ sagði
Albert.
„Haltu þér saman,“ sagði Harrý. „Hvað veist þú um
þetta? Færðu uppfræðslu um mín viðskipti í atvinnubótavinnunni?“
„Fjandinn hirði þig,“ sagði Albert.
„Má vera að geri það,“ sagði Harrý. Hver sem hefði
veitt honum athygli hefði séð að hann var feiknin öll að hugsa og
vildi síður láta ónáða sig.
„Ég vildi gjarnan fara,“ sagði Albert.
„Ég get ekki notað þig,“ sagði Harrý. „Láttu mig í
friði, væri þér sama?“
Albert fór út og Harrý stóð þarna við barinn, og sem
hann hefði aldrei séð neitt af því fyrr virti fyrir hann sér
nikkelmaskínuna, dimemaskínurnar tvær og kvartdalsmaskínuna, og
myndina á veggnum af síðustu vörn Clusters.
„Hann var góður þessi um barnið sem Hayzooz stakk upp
í Stóra Rodger með, fannst þér ekki?“ sagði Freddi við hann sem hann
dýfði nokkrum kaffibollum í uppþvottabala.
„Láttu mig fá pakka af Chesterfields,“ sagði Harrý
við hann. Hann hélt pakkanum undir handleggsstúfnum og reif upp eitt
hornið, tók sér sígarettu úr honum og setti upp í sig, stakk síðan
pakkanum í vasann og kveikti sér í sígarettunni.
„Hvernig er ástandið á bátnum þínum, Freddi?“ spurði
hann.
„Ég var með hana í förum nýverið,“ sagði Freddi. „Hún
er í góðu standi.“
„Viltu leigja mér hana?“
„Í hvaða tilgangi?“
„Í túr yfir.“
„Ekki nema þeir setji tryggingu fyrir andvirði
hennar.“
„Hvers virði er hún?“
„Tólf hundruð dala virði.“
„Ég vil taka hana á leigu,“ sagði Harrý. „Treystirðu
mér fyrir henni?“
„Nei,“ sagði Freddi við hann.
„Ég set húsið að veði.“
„Hef engan áhuga á húsinu þínu. Ég vil tólf hundruð
dali í seðlum.“
„Allt í lagi,“ sagði Harrý.
„Útvegaðu féið,“ sagði Freddi við hann.
„Biddu Stríðvör að bíða mín þegar hann kemur,“ sagði
Harrý við hann og fór út.
6. kafli
Heima í húsinu voru María og stelpurnar að borða hádegismatinn.
„Hæ, pabbi,“ sagði elsta stelpan. „Pabbi er kominn.“
„Hvað ertu með í matinn?“ spurði Harrý.
„Steikarsneiðar.“
„Einhver sagði að þeir hefðu stolið bátnum þínum,
pabbi.“
„Þeir eru búnir að hafa uppi á henni,“ sagði Harrý.
María leit á hann.
„Hverjir þá?“ spurði hún.
„Tollverðirnir.“
„Ó, Harrý,“ sagði hún, full samúðar.
„Var ekki gott að þeir fundu hana, pabbi?“ sagði sú
næst elsta af stelpunum.
„Ekki tala á meðan þú borðar,“ sagði Harrý við hana.
„Hvar er maturinn minn? Eftir hverju ertu að bíða?“
„Ég er að koma með hann.“
„Ég er að flýta mér,“ sagði Harrý. „Þið stelpur
klárið matinn ykkar og farið út. Ég þarf að tala við móður ykkar.“
„Viltu gefa okkur fyrir bíó í kvöld, pabbi?“
„Af hverju farið þið ekki að synda? Ekki kostar það
neitt.“
„Ó, pabbi, það er of kalt til að fara að synda og
okkur langar svo í bíó.“
„Allt í lagi,“ sagði Harrý. „Allt í lagi.“
Þegar stelpurnar höfðu lokað á eftir sér sagði hann
við Maríu: „Skerðu það fyrir mig í bita, viltu það ekki?“
„Vitaskuld, ástin.“
Hún skar kjötið fyrir hann í bita eins og fyrir
lítinn dreng.
„Takk,“ sagði Harrý. „Ég er fjárinn hafi það til
bölvans óþægðar, er það ekki? Annað en sagt verður um stelpurnar, er
það ekki?“
„Nei, ástin.“
„Skondið að við skyldum ekki neitt eignast stráka.“
„Þú ert svo mikill karl í krapinu. Þá koma alltaf
stelpur.“
„Ég er ekki neinn fjandans karl í krapinu,“ sagði
Harrý. „En heyrðu, ég á fjárans túr fyrir höndum.“
„Segðu mér frá bátnum.“
„Þeir sáu til hans úr trukk. Háum trukk.“
„Pungarnir.“
„Verra en það. Skittin.“
„Æ, Harrý, segðu ekki svona hér á heimilinu.“
„Þú lætur stundum verra en það út úr þér í rúminu.“
„Það er öðruvísi. Ég vil ekki heyra sagt skitti við
mitt eigið borð.“
„O, skittin.“
„Æ, ástin, þú átt bágt,“ sagði María.
„Nei,“ sagði Harrý. „Ég er bara að hugsa.“
„Jæja, þú hugsar það út. Ég treysti á þig.“
„Treysti. Það er það eina sem ég hef á að byggja.“
„Viltu segja mér frá því?“
„Nei. Bara ekki hafa áhyggjur sama hvað þú heyrir.“
„Ég hef ekki áhyggjur.“
„Heyrðu, María. Viltu fara upp á háaloft og ná í
Thompson byssuna fyrir mig og athuga í trékassanum með skotunum
hvort það séu ekki skot í öllum knippunum.“
„Lætur það þó vera.“
„Ég má til.“
„Viltu hafa eitthvað af skotfærapökkum með þér?“
„Nei. Ég hef engin tök á að hlaða. Ég hef úr fjórum
knippum að spila.“
„Ástin, þú ert þó ekki að fara í þess háttar túr?“
„Ég á slæman túr fyrir höndum.“
„Ó, Guð minn góður,“ sagði hún. „Ó, Guð minn góður,
ég vildi óska að þú þyrftir ekki að gera þetta.“
„Farðu og finndu hana og komdu með hana niður. Gefðu
mér smá kaffi.“
„Allt í lagi,“ sagði María. Hún hallaði sér yfir
borðið og kyssti hann á munninn.“
„Láttu mig vera,“ sagði Harrý. „Ég þarf að hugsa.“
Hann sat við borðið og virti fyrir sér píanóið,
borðskápinn og útvarpið, myndina á veggnum af dögun í september og
myndirnar af ástargoðunum með bogana sína að baki höfðunum, gljáandi
borðið úr ósvikinni eik, og stólana, einnig úr gljáandi, ósvikinni
eik, og hengin fyrir gluggunum, og hann hugsaði: Hvaða möguleika hef
ég á að njóta heimilis míns? Af hverju er verr komið fyrir mér en í
upphafi? Allt verður þetta einnig farið ef ég spila ekki rétt út.
Fjárinn hafi það. Ég á ekki sextíu dala virði útistandandi, en þetta
skal verða minn vonarpeningur. Þessar árans stelpur. Það er það eina
sem mér og henni gömlu minni hefur orðið úr því sem okkur er
áskapað. Ætli strákarnir inni í henni hafi farið áður en ég hitti
hana?
„Þar höfum við hana.“ sagði María er hún kom með hana
haldandi í axlarólina. „Þau eru öll full, knippin.“
„Ég verð að fara,“ sagði Harrý. Hann vóg í höndum sér
þunglamalega sundurtekna byssuna í olíusteinkaðri léreftstösku.
„Settu hana undir framsætið í bílnum.“
„Vertu sæll,“ sagði María.
„Vertu sæl, gamla mín.“
„Ég hef ekki áhyggjur. Farðu varlega.“
„Líði þér vel.“
„Æ, Harrý,“ sagði hún og þrýsti honum að sér.
„Lofaðu mér að fara. Ég er tímabundinn.“
Hann klappaði henni á bakið með stúfnum.
„Þú og þöngulhöfðaveifinn þinn!“ sagði hún. „Ó,
Harrý. Farðu varlega.“
„Ég verð að fara. Vertu sæl, gamla mín.“
„Vertu sæll, Harrý.“
Hún horfði á hann þegar hann fór út úr húsinu,
hávaxinn og herðabreiður, flatur um mjóhrygginn og mjósleginn niður
lendarnar, og hann hreyfir sig enn, hugsaði hún, snöggur sem hann er
og liðugur og ekki enn orðinn gamall, eins og eitthvert dýr, hann er
svo hvikur og mjúkur í hreyfingum, hugsaði hún, og þegar hann var að
setjast inn í bílinn virti hún hann fyrir sér, sólbliknaðan
ljóshærðan kollinn og andlitið, kjálkabreitt, líkt og á mongóla, og
mjótt augnaráðið, nefið, brotið við ennisbrún, og víðan munninn og
ávöl tannstæðin, og þegar hann var sestur inn í bílinn og brosti til
hennar fór hún að gráta. „Árans andlitið á honum,“ hugsaði hún.
„Hvert sinn sem ég sé á honum árans andlitið langar mig til að
gráta.“
7. kafli
Þrír ferðamenn voru á barnum hjá Fredda og hann var að afgreiða
þá. Einn var mjög hávaxinn, grannur og herðabreiður, klæddur bol og
stuttbuxum og notaði sterk gleraugu, sólbrúnn og með jarpleitt,
velsnyrt og smávaxið yfirskegg. Konan sem var í fylgd með honum var
með ljóst hrokkið hár, stuttklippt eins og á karlmanni, í lélegu
samræmi, og með andlit og líkamsbyggingu glímukonu. Hún var líka í
bol og stuttbuxum.
„Ó, hnot þér,“ var hún að segja við þriðja
ferðamanninn, sem var rauðbirkinn og dálítið búlduleitur, með
ryðrautt yfirskegg og hvíta bómullarhúfu með grænu plastskyggni og
var hann haldinn þeirri áráttu að ýkja svo varahreyfingarnar þegar
hann talaði að engu var líkara en að hann væri að borða eitthvað
óþægilega heitt.
„En hrífandi,“ sagði grænskyggndi maðurinn. „Ég hafði
aldrei heyrt þetta orðatiltæki notað í eiginlegum samræðum. Ég hélt
að þetta væri úreltur frasi, eitthvað sem maður hefði séð á prenti í
— ehe — skrípablöðunum en aldrei heyrt.“
„Hnot, hnot, tvöfalda hnot þér,“ sagði glímukonan og
geislaði í sömu svifan svo töfrum sínum að augu hans fengu um leið
numið nöbbótta vangamynd hennar.
„Hve fagurt,“ sagði grænskyggndi maðurinn. „Þú ferð
svo vel með. Er þetta ekki upphaflega komið frá Brooklyn?“
„Hafðu hana afsakaða. Hún er konan mín,“ sagði
hávaxni túristinn. „Hafið þið hist áður?“
„Ó, hnot honum og tvöfalda hnot fyrir að kynnast
honum,“ sagði konan. „Hvernig hefurðu það?“
„Ekki svo slæmt,“ sagði grænskyggndi maðurinn.
„Hvernig hafið þér það?“
„Hún spjarar sig undurvel,“ sagði sá hávaxni. „Þú
ættir að sjá hana.“
Rétt í þann mund kom Harrý inn og kona hávaxna
ferðamannsins sagði: „Er hann ekki stórkostlegur? Þetta er það sem
ég vil. Keyptu hann handa mér, papa.“
„Má ég eiga við þig orð?“ sagði Harrý við Fredda.
„Að sjálfsögðu. Haltu áfram og segðu það sem þér
sýnist,“ sagði kona hávaxna ferðamannsins.
„Haltu þér saman, hóran þín,“ sagði Harrý. „Komdu á
bak við, Freddi.“
Á bak við sat Stríðvör við borðið og beið.
„Hæ, stóri strákur,“ sagði hann við Harrý.
„Haltu þér saman,“ sagði Harrý.
„Heyrðu mig,“ sagði Freddi. „Hættu þessu. Þú kemst
ekki upp með þetta. Þér líðst ekki að kalla viðskiptavini mína
nöfnum eins og þessu. Þér líðst ekki að kalla kvenmann hóru á
sómasamlegum stað eins og þessum.“
„Hóru,“ sagði Harrý. „Þú heyrðir hvað hún sagði við
mig?“
„Jæja, allaveganna, kallaðu hana ekki nafni eins og
þessu upp í opið geðið á henni.“
„Allt í lagi. Ertu með peningana?“
„Að sjálfsögðu,“ sagði Stríðvör. „Því ætti ég ekki að
vera með peningana? Sagði ég þér ekki að ég myndi verða með
peningana?“
„Látum okkur sjá.“
Stríðvör rétti þá yfir borðið. Harrý taldi tíu
hundraðdala seðla og fjóra tuttugu.
„Þetta ættu að vera tólf hundruð.“
„Að frádreginni þóknun minni.“ sagði Stríðvör.
„Láttu mig fá það.“
„Nei.“
„Fáðu mér það.“
„Ekki þennan kjánaskap.“
„Þú auvirðilega litla hækjan þín.“
„Þú hrottinn þinn,“ sagði Stríðvör. „Skalt ekki reyna
að ná því af mér með valdi því meira er ég ekki með á mér.“
„Ég skil,“ sagði Harrý. „Ég ætti að hafa gert ráð
fyrir því. Heyrðu, Freddi. Þú hefur þekkt mig lengi. Ég veit að hún
er tólf hundruð dala virði. Þetta er hundrað og tuttugu of lítið.
Taktu við því og taktu áhættuna af þessum hundrað og tuttugu og
leigunni.“
„Það gera þrjúhundruð og tuttugu dali,“ sagði Freddi.
Þetta var átakanleg fúlga fyrir hann að leggja undir, og það sló út
á honum svita við að hugleiða það.
„Ég á bíl og á útvarp heima sem stendur vel undir
því.“
„Ég get útbúið pappíra upp á það,“ sagði Stríðvör.
„Ég kæri mig ekki um neina pappíra,“ sagði Freddi.
Hann svitnaði enn og röddin var hikandi. Þá sagði hann: „Allt í
lagi, ég tek áhættuna. En í Guðs bænum farðu varlega með bátinn,
viltu gera það, Harrý?“
„Sem hún væri mín eigin.“
„Þú glataðir þinni eigin,“ sagði Freddi, enn að
svitna og nú enn verr haldinn við að leiða hugann að því.
„Ég passa vel upp á hana.“
„Ég kem peningunum fyrir í bankahólfinu mínu,“ sagði
Freddi.
„Harrý varð litið á Stríðvör.
„Góður staður það,“ sagði Stríðvör og glotti.
„Þjónn,“ kallaði einhver frammi.
„Það ert þú,“ sagði Harrý.
„Þjónn,“ var enn kallað.
Freddi fór fram fyrir.
„Þessi maður móðgaði mig,“ heyrði Harrý hástemmda
röddina segja, en hann var að ræða við Stríðvör.
„Ég mun liggja við bryggjuna fram undan strætinu. Það
er ekki hálf húsaröð.“
„Allt í lagi.“
„Fleira er það ekki.“
„Allt í lagi, Stórskot.“
„Sparaðu þér stóru skotin á mig.“
„Sem þú vilt.“
„Ég verð þar frá og með klukkan fjögur.“
„Nokkuð fleira?“
„Þeir verða að taka mig með valdi, þú skilur? Ég veit
ekkert um þetta. Ég er bara að vinna í vélinni. Er ekki með neitt um
borð til að fara í túr. Ég hef tekið hana á leigu af Fredda til að
leigja hana út á veiðar. Þeir verða að beina að mér byssu til að fá
mig til að setja í gang og þeir verða að skera á böndin.“
„Hvað með Fredda? Þú leigðir hana ekki af honum í því
skyni að fara á veiðar.“
„Ég ætla að tala um það við hann.“
„Ég léti það vera.“
„Ég ætla að gera það.“
„Ég léti það vera.“
„Heyrðu mig, við Freddi höfum átt saman í viðskiptum
síðan í stríðinu. Í tvígang höfum við haft með okkur félag og aldrei
átt í neinum vandræðum. Þú veist vel hvað ég hef möndlað með af leka
fyrir hann. Hann er sá eini af tíkarsonum bæjarins sem ég myndi
treysta.“
„Ég myndi ekki treysta einum einasta.“
„Og þú skyldir ekki. Ekki eftir þá reynslu sem þú
hefur haft af sjálfum þér.“
„Láttu mig í friði.“
„Allt í lagi. Farðu og hittu félaga þína. Hvert er
þitt útspil?“
„Þeir eru Kúbanar. Ég hitti þá í veitingaskálanum við
þjóðveginn. Einn þeirra vill skipta bankatryggðum tékka fyrir
reiðufé. Nokkuð að því?“
„Og þú tekur ekki eftir neinu?“
„Nei. Ég segi þeim að hitta mig í bankanum.“
„Hver ekur þeim?“
„Einhver leigubíll.“
„Hvað á hann að halda að þeir séu, fiðlarar?“
„Við finnum einhvern sem hugsar ekki. Þeir eru býsna
margir hérna í bænum sem geta ekkert hugsað. Sjáðu Hayzooz.“
„Hayzooz er óvitlaus. Aðeins skondið hvernig hann
talar.“
„Ég læt þá kalla í einhvern kjána.“
„Skalt þá hafa það einhvern sem á enga krakka.“
„Þeir eiga allir krakka. Nokkurn tímann vitað
leigubílstjóra án krakka?“
„Þú ert djöfuls rotta.“
„Nú, ég sem hef aldrei drepið neinn,“ sagði Stríðvör
við hann.
„Né muntu heldur aldrei gera. Komdu, við skulum koma
okkur héðan. Manni líður illa af því einu að vera návistum við þig.
„Nema að þú sért ömurlegur sjálfur.“
„Geturðu fengið þá til halda sér saman?“
„Haldirðu ekki kjafti.“
„Haltu þínum eigin saman.“
„Ég ætla að fá mér drykk.“
Frammi sátu ferðamennirnir þrír á stólkollum sínum. Þegar Harrý
kom að barnum leit konan undan til að lýsa vanþóknun sinni.
„Hvað viltu fá?“ spurði Freddi.
„Hvað drekkur frúin?“ spurði Harrý.
„Kúbu Libru.“
„Láttu mig þá fá óblandaðan viskí.“
Hávaxni túristinn með smáa jarpleita yfirskeggið og
sterku gleraugun laut fram stóru andliti sínu og beinvöxnu nefi mót
Harrý og sagði: „Segðu mér, hver er hugmyndin með að tala á þennan
hátt við konuna mína?“
Harrý mældi hann út upp og niður og sagði við Fredda:
„Hvers konar staður er þetta sem þú rekur?“
„Svaraðu mér,“ sagði hávaxni maðurinn.
„Taktu það rólega,“ sagði Harrý við hann.
„Þú kemst ekki upp með þetta.“
„Heyrðu mig,“ sagði Harrý. „Þið komuð hingað niður
eftir til að hressa ykkur og styrkja. Taktu það rólega.“ Og hann fór
út.
„Ég hefði átt að gefa honum á hann held ég,“ sagði
hávaxni ferðamaðurinn. „Hvað finnst þér, mín kæra?“
„Vildi óska að ég væri karlmaður.“ sagði konan hans.
„Mundir ná langt þannig vaxin,“ sagði grænskyggndi
maðurinn ofan í bjórinn sinn.
„Hvað varstu að segja?“ spurði sá hávaxni.
„Var að segja að þú gætir haft upp á nafni hans og
heimilsfangi og skrifað honum bréf þar sem þú segðir honum álit þitt
á honum.“
„Segðu mér, meðal annarra orða, hvað heitirðu? Hver
er hugmyndin, ertu að gera gys að mér?“
„Kallið mig bara prófessor MacWalsey.“
„Ég heiti Laughton,“ sagði sá hávaxni. „Er
rithöfundur.“
„Gleður mig að kynnast yður,“ sagði MacWalsey
prófessor. „Skrifarðu oft?“
Hávaxni maðurinn leit í kringum sig. „Komum okkur
héðan, mín kæra,“ sagði hann. „Hér gengur ekki á öðru en móðgunum og
hnotum.“
„Undarlegur staður,“ sagði MacWalsey prófessor.
„Töfraveröld, svo sannarlega. Þeir kalla þetta Gíbraltar Ameríku og
liggur þrjú hundruð sjötíu og fimm mílur suður af Kaíró,
Egyptalandi. En þessi staður er sá eini sem ég hef gefið mér tíma
til að fara á enn sem komið er. Þetta er samt ágætur staður.“
„Þú er greinilega prófessor í lagi,“ sagði
eiginkonan. „Þú veist, mér fellur vel við þig.“
„Mér fellur líka ágætlega við þig, vinan,“ sagði
MacWalsey prófessor. „En ég verð víst að fara núna.“
Hann stóð upp og fór út að skyggnast eftir hjólinu
sínu.
„Hér eru allir saman eintómt hnot,“ sagði hávaxni
maðurinn. „Ættum við að fá okkur annan drykk, kæra?“
„Mér féll vel við prófessorinn,“ sagði konan. „Afar
alúðlegur.“
„Þessi hinn náungi—“
„Ó, hann var hann svo fallegur á svipinn,“ sagði
konan. „Eins og tatari eða einhvern veginn þannig. Vildi óska að
hann hefði ekki verið svona móðgandi. Hann var ekki ólíkur Gengis
Khan á svipinn. Hann var stór, Gæ.“
„Hann var einhentur.“ sagði maður hennar.
„Ekki tók ég eftir því,“ sagði eiginkonan. „Ættum við
að fá okkur annan drykk? Þætti gaman að vita hver kemur inn næst!“
„Kannski Tamerlane,“ sagði maðurinn.
„Gæ, þú ert menntaður maður,“ sagði konan. „En þessi
Gengis Khan mundi nægja mér einn. Af hverju þótti prófessornum svona
gaman að heyra mig segja hnot?“
„Ég veit það ekki, mín kæra,“ sagði rithöfundurinn
Laughton. „Ekki þótti mér það.“
„Honum fellur við mig fyrir það sem ég virkilega er,“
sagði eiginkonan. „Guð, hann var sætur.“
„Átt líklega eftir að sjá hann aftur.“
„Hvenær sem þið komið hingað mun hann birtast ykkur.“
sagði Freddi. „Hann býr hér. Búinn núna að halda til hér í tvær
vikur.“
„Hver er hinn, þessi sem var svo grófur í tali?“
„Hann? O, náungi hér úr grenndinni.“
„Hvað gerir hann?“
„O, sitt lítið af hverju,“ sagði Freddi við hana.
„Hann er fiskimaður.“
„Hvernig missti hann handlegginn?“
„Ég veit það ekki. Hann varð fyrir einhverju slysi.“
„Gæ, hann er fallegur,“ sagði eiginkonan.
Freddi hló. „Margt hef ég heyrt hann kallaðan en
aldrei þetta.“
„Finnst þér hann ekki fallegur?“
„Takið það rólega, frú,“ sagði Freddi við hana. „Hann
er ásýndum eins og nefbrotið svínslæri.“
„Guð, hve karlmenn geta verið heimskir,“ sagði konan.
„Hann er algjör draumur.“
„Hann er slæmur draumur,“ sagði Freddi.
Allan tímann á meðan á þessu gekk sat rithöfundurinn
þarna hálf heimskulegur ásýndum nema þegar honum varð litið á konu
sína aðdáunaraugum. Aðeins rithöfundur eða fátækrafulltrúi hjá
ríkinu gæti átt konu svona útlítandi, hugsaði Freddi. Guð minn
góður, er hún ekki hræðileg?
Í sama mund birtist Albert.
„Hvar er Harrý?“
„Niður á höfn.“
„Þakka,“ sagði Albert.
Hann fór út og rithöfundurinn og eiginkona hans sátu
áfram og Freddi stóð við barinn og var með áhyggjur af bátnum og hve
slæmt það væri fyrir fæturna að standa uppréttur alla daga. Hann
hafði sett mottu á steypugólfið en það virtist koma fyrir lítið.
Hann var stöðugt með verki í fótunum. Engu að síður gerði hann það
gott, ekkert síður gott en hver annar í bænum og hann var með litla
yfirbyggingu. Þessi kona var kjáni allt í lagi. Og hverslags maður
var það sem nældi sér í þess háttar konu að búa með? Ekki einu sinni
léns virði, hugsaði Freddi. Ekki einu sinni þó maður hefði lokuð
augun. Engu að síður drukku þau hanastélin. Dýrustu drykki. Það var
þó til einhvers að vinna.
„Já, herra minn,“ sagði hann. „Að bragði.“
Inn var kominn sólbrúnn gervilegur maður jarphærður í
röndóttri fiskimannatreyju og stuttum kakibuxum ásamt afar laglegri
stúlku sem var í fínprjónaðri hvítri ullarpeysu og dökkbláum, víðum
buxum.
„Er það ekki Richard Gordon,“ sagði Laughton sem hann
stóð upp, „ásamt elskulegri ungfrú Helenu.“
„Hæ, Laughton,“ sagði Richard Gordon. „Ekki vill svo
til að þú hafir orðið var við blautan prófessor hér um slóðir?“
„Hann er rétt nýfarinn,“ sagði Freddi.
„Viltu vermúð, hjartað mitt?“ spurði Richard Gordon
konu sína.
„Ef þú vilt,“ sagði hún. Sagði síðan „Hæ“ við
Laughtonhjónin. „Hafðu minn tvo franska móti einum ítölskum,
Freddi.“
Hún settist á stólkoll með fæturna dregna inn undir
sig og leit út á strætið. Freddi leit á hana með aðdáun. Hún var að
hans mati sú laglegasta af öllu aðkomufólkinu í Key-Vest þennan
vetur. Jafnvel laglegri en sú fallega og fræga frú Bradley. Frú
Bradley var að verða dálítið digur. Þessi stúlka var með elskulegt
írskt andlit, dökkt hár sem liðaðist næstum niður á axlir og var
mjúk og hrein á hörund. Freddi leit á brúna hönd hennar sem hún hélt
um glasið.
„Hvernig gengur vinnan?“ spurði Laughton Richard
Gordon.
„Ágætlega,“ sagði Gordon. „Hvernig gengur þér?“
„James kærir sig ekkert um að vinna,“ sagði frú
Laughton. „Hann bara drekkur.“
„Segðu mér, hver er þessi MacWalsey prófessor?“
spurði Laughton.
„O, hann er einhvers konar hagfræðiprófessor held ég,
í árs kennsluleyfi eða einhverju þess háttar. Hann er vinur
Helenar.“
„Mér fellur vel við hann.“ sagði Helana Gordon.
„Mér fellur hann líka vel.“ sagði frú Laughton.
„Mér féll vel við hann á undan,“ sagði Helena Gordon
glöð í bragði.
„O, hafðu hann þá,“ sagði frú Laughton. „Þið litlu
góðu stelpurnar fáið alltaf það sem þið viljið.“
„Það er það sem gerir okkur svo góðar,“ sagði Helena
Gordon.
„Mig langar í annan vermúð,“ sagði Richard Gordon.
„Viljiði drykk?“ spurði hann Laughtonhjónin.
„Því ekki?“ sagði Laughton. „Segðu mér, ætlar þú í
þetta mikla samkvæmi sem Bradleyhjónin halda á morgun?“
„Auðvitað ætlar hann það,“ sagði Helena Gordon.
„Mér fellur hún vel, þú veist,“ sagði Richard Gordon.
„Hún vekur áhuga minn jafnt sem kona og sem félagslegt fyrirbrigði.“
„Gæ,“ sagði frú Laughton. „Þú getur talað sem þú
værir jafn menntaður og prófessorinn.“
„Ekki afhjúpa fáfræði þína, mín kæra.“ sagði
Laughton.
„Fer fólk í rúmið með félagslegum fyrirbrigðum?“
spurði Helena Gordon og horfði út um dyrnar.
„Enga hótfyndni,“ sagði Richard Gordon.
„Ég meina er það hluti af heimavinnu rithöfundar?“
spurði Helena.
„Rithöfundur verður að vita um allt,“ sagði Richard
Gordon. „Hann getur ekki látið eigin reynslu eina saman endurspegla
borgaralegar viðmiðanir.“
„Ó,“ sagði Helena Gordon. „Og hvert er hlutverk
eiginkonu rithöfundarins?“
„Ansi margvíslegt, ætla ég,“ sagði frú Laughton. „Þú
ættir til dæmis að hafa séð manninn sem var hérna rétt áðan og
móðgaði mig og James. Hann var skelfilegur.“
„Hefði átt að gefa honum á hann,“ sagði Laughton.
„Hann var hreint skelfilegur,“ sagði frú Laughton.
„Ég ætla heim,“ sagði Helena Gordon. „Kemur þú með,
Dick?“
„Hafði hugsað mér að vera aðeins lengur niðri í bæ,“
sagði Richard Gordon.
„Jæja?“ sagði Helena Gordon og leit í spegilinn að
baki Fredda.
„Já,“ sagði Richard Gordon.
Þegar Freddi virti hana fyrir sér sá hann ekki betur
en hún væri gráti nær. Hann vonaði að hún færi ekki að taka upp á
því þarna á staðnum.
„Viltu ekki annan drykk?“ spurði Richard Gordon hana.
„Nei.“ Hún hristi höfuðið.
„Segðu mér, hvað gengur að þér?“ spurði frú Laughton.
„Hefurðu það ekki gott?“
„Alveg skínandi,“ sagði Helena Gordon. „En það er
sama, held ég fari heim.“
„Ég verð ekki lengi,“ sagði Richard Gordon.
„Engar áhyggjur,“ sagði hún við hann. Hún fór út. Hún
hafði ekki grátið. Hún hafði ekki heldur haft uppi á John MacWalsey.
8. kafli
Harrý Morgan hafði ekið niður að bátnum þar sem hann lá við
bryggju og er hann hafði gengið úr skugga um að enginn væri í nánd
hafði hann lyft upp framsætinu í bílnum og smeygt út flatri,
olíusteinkaðri léreftstöskunni og lagt hana frá sér í stýrisskýlinu
á bátnum.
Kominn um borð opnaði hann vélarlúguna og kom
töskunni með hríðskotabyssunni úr sjónmáli þar niður undir. Hann
sneri bensínlokunum og setti báðar vélar í gang. Stjórnborðsvélin
snerist liðugt eftir tvær þrjár mínútur, en sú bakborðsmegin missti
úr á öðrum og fjórða strokki og hann sá að brestir voru komnir í
kertin, leitaði að nýjum kertum, en fann engin.
„Verð að ná mér í kerti og setja bensín á,“ hugsaði
hann.
Niðri í vélarrúmi tók hann hríðskotabyssuna úr
töskunni og festi skeftið við hana. Hann fann tvær slitrur af
viftureimum og fjórar skrúfur og með því að gera göt í reimarnar
útbjó hann ólar til að halda byssunni upp undir skýlisdekkinu
vinstra megin við lúguna, beint yfir bakborðsvélinni. Þar hékk hún
vaggandi í ólunum og hann tók eitt af skotknippunum fjórum í
töskuvösunum og setti í byssuna. Krjúpandi á hnjánum milli vélanna
teygði hann sig upp eftir byssunni. Aðeins tveggja hreyfinga var
þörf. Fyrst einungis að hnykkja reimólinni sem hélt undir skeftið af
skrúfunni. Síðan taka byssuna til sín út úr hinni lykkjunni. Hann
reyndi þetta og það tókst auðveldlega einhentur. Hann ýtti litlu
vogarstönginni alla leið frá hálfsjálfvirku yfir á sjálfvirkt og
gekk úr skugga um að öryggið væri á. Síðan setti hann hana aftur
upp. Hann sá ekki hvar hann gæti komið aukaknippunum fyrir svo að
hann setti töskuna með þeim í undir bensíntank þar sem hann gæti
teygt sig eftir henni, með þá enda á knippunum sem gengju upp í
byssuna næst sér. Ef ég lít niður í vél skömmu eftir að við erum
lagðir af stað get ég notað tækifærið og sett tvö knippi í vasann,
hugsaði hann. Vissara að vera ekki með þau neins staðar þar sem
hristingurinn gæti sett árans helvítin úr skorðum.
Hann reisti sig upp. Þetta var fallegt síðdegi og
loftið tært, ekki kalt, hann golaði aðeins af norðri. Fallegt
síðdegi allt í lagi. Það var að falla út og tveir pelikanar sátu á
bryggjustólpum við sundbakkann. Fiskibátur, dökkgrænn á lit, fór hjá
með vélarskellum áleiðis í átt að fiskimarkaðnum, en aftur á sat
svartur fiskimaðurinn og hélt um stýrisvölinn. Harrý leit út yfir
sundið, blágrátt í skini síðdegissólarinnar, svo lygnt að varla
gáraði sem golan lagðist með útfallinu, leit þangað út þar sem
sandeyjan hafði orðið til þegar sundið var dýpkað, þar sem
hákarlahjallurinn hafði verið settur upp. Hvítir mávar svifu yfir
eynni.
„Verður fallegasta kvöld,“ hugsaði Harrý. „Verður
fallegasta kvöld að fara yfir.“
Hann var dálítið sveittur eftir að hafa verið niðri í
vélarrúminu og hann rétti úr sér og þerraði framan úr sér með
tvisti.
Albert var þarna á bryggjunni.
„Heyrðu, Harrý,“ sagði hann. „Vildi óska að þú tækir
mig með.“
„Hvað gengur nú að þér?“
„Núna ætla þeir aðeins að láta okkur hafa þrjá daga í
viku í atvinnubótavinnunni. Ég var fyrst að heyra þetta í morgun. Ég
verð að fá eitthvað að gera.“
„Allt í lagi,“ sagði Harrý. Hann hafði hugsað sig um.
„Allt í lagi.“
„Gleður mig að heyra,“ sagði Albert. „Mér leist
ekkert á að fara heim til hennar gömlu minnar. Hún sagði við mig í
dag að ég mætti fara fjandans til eins og það hefði verið ég sem
hefði lagt niður vinnu.“
„Hvað gengur að henni gömlu þinni?“ spurði Harrý
glaðbeittur. „Gefðu henni utan undir.“
„Gefð þú henni utan undir,“ sagði Albert. „Þætti
gaman að vita hvað hún segði. Þessar gömlu hafa munninn fyrir neðan
nefið.“
„Heyrðu, Al,“ sagði Harrý. „Taktu bílinn minn og
farðu með þetta í Sjótækjasöluna og fáðu sex stykki af
millimetrakertum eins og þetta. Farðu svo og fáðu ís fyrir tuttugu
sent og hálft dúsín af marlaxi. Keyptu tvo pakka af kaffi, fjórar
dósir af maísbuffi, tvö brauð, dálítið af sykri og tvær dósir af
þurrmjólk. Komdu við á Sinclair stöðinni og segðu þeim að koma
hingað niður eftir og setja á hana hundrað og fimmtíu gallon. Komdu
aftur svo fljótt sem þú getur og skiptu um kertin á öðrum og fjórða
á bakborðsvélinni, talið frá kasthjólinu. Segðu þeim að ég komi
aftur til að borga bensínið. Þeir geta beðið mín eða hitt mig hjá
Fredda. Heldurðu að þú munir þetta allt? Við förum með lagsmenn á
tarpúnveiðar á morgun.“
„Það er of kalt til að veiða tarpún,“ sagði Albert.
„Ekki segja lagsmennirnir,“ sagði Harrý við hann.
„Ætti ég ekki frekar að taka heilt dúsín af marlaxi?“
spurði Albert. „Ef ókindin skyldi rífa þá í sig. Það er víst býsn
nóg af henni núna í sundunum.“
„Jæja, hafðu það þá dúsín. En vertu kominn eftir
klukkutíma og láttu setja á hana bensínið.“
„Hvað ætlarðu að gera með allt þetta bensín?“
„Við verðum líklega snemma úti og seint inni og
enginn tími til að setja á hana.“
„Hvað er orðið af þessum Kúbönum sem vildu fá sig
flutta?“
„Hef ekkert heyrt frá þeim?“
„Gott verkefni það.“
„Þetta er ekki síður gott. Farðu nú að koma þér.“
„Hvað fæ ég fyrir?“
„Fimm dali á daginn,“ sagði Harrý. „Hafirðu ekki
áhuga þá láttu það vera.“
„Allt í lagi,“ sagði Albert. „Hvaða kerti voru það
aftur?“
„Á öðrum og fjórða, talið frá kasthjólinu,“ sagði
Harrý við hann. Albert kinkaði kolli. „Held ég muni það,“ sagði
hann. Hann settist inn í bílinn, sneri honum og ók burt upp strætið.
Þaðan sem Harrý stóð í bátnum gat hann séð
múrsteinshlaðna bygginguna og aðalinnganginn á First State bankanum.
Hann var við endann á götunni, aðeins einni húsaröð neðar.
Hliðarinngangurinn var í hvarfi. Hann leit á úrið. Hún var rétt
rúmlega tvö. Hann lagði aftur hlerann yfir vélarrúminu og klifraði
upp á bryggju. Jæja, hugsaði hann. Vogun vinnur, vogun tapar. Ég er
búinn að gera það sem ég get. Ég fer núna og hitti Fredda og kem svo
til baka og bíð. Hann fór til hægri þegar hann var kominn upp
bryggjuna og gekk niður hliðargötu til að þurfa ekki að ganga fram
hjá bankanum.
9. kafli
Þegar hann var kominn inn til Fredda langaði hann til að segja
honum frá því en hann fékk það ekki af sér. Það var ekki neinn á
barnum og hann sat á stól og langaði til að segja honum frá því, en
það var ekki nokkur leið. Sem hann var að því kominn að segja honum
það vissi hann að Freddi mundi ekki afbera það. Hefði ef til vill
gert það í gamla daga, en ekki núna. Jafnvel ekki heldur í gamla
daga. Það var ekki fyrr en hann hugðist segja Fredda frá því að hann
gerði sér grein fyrir hve málið var slæmt. Ég gæti einfaldlega verið
hér, hugsaði hann, og þyrfti ekki meira um það að hugsa. Gæti
einfaldlega verið hér, fengið mér nokkra drykki og orðið þéttur og
þetta kæmi mér ekki við. Að því frátöldu að þessi byssa mín er um
borð. En það hefur ekki nokkur hugmynd um að hún er mín nema hún
gamla mín. Komst yfir hana á Kúbu í einum túrnum í þá daga þegar ég
var að manga með þessar hinar. Enginn hefur hugmynd um að ég eigi
hana. Ég gæti verið hér og þetta kæmi mér ekki frekar við. En á
hverjum fjandanum ættu þau að lifa? Hvaðan eiga peningarnir að koma
til að halda Maríu uppi og stelpunum. Ég bátslaus, peningalaus og
menntunarlaus. Hvað getur einhentur maður gert? Eina sem ég hef að
manga með eru mín eigin skilningarvit. Ég gæti einfaldlega verið hér
og fengið mér segjum fimm glös í viðbót og allt mundi verða
afstaðið. Einfaldlega látið slarka og látið vera að aðhafast nokkuð.
Þá yrði hvort sem er um seinan.
„Gefðu mér í glas,“ sagði hann við Fredda.
„Sjálfsagt.“
Ég gæti selt húsið og við mundum leigja þangað til ég
fengi eitthvað að gera. Gera hvað? Ekkert. Gæti labbað niður í banka
og kjaftað frá og hvað fengi ég að launum? Þakkir. Áreiðanlega.
Þakkir. Kippa af kúbönskum stjórnarafstyrmum skýtur á mig að
ástæðulausu með farm um borð og gerir mig handleggnum fátækari og
önnur kippa af U.S. tegundinni sviptir mig bátnum. Síðan á ég að
láta hús mitt og fá þakkir fyrir. Nei, takk fyrir. Fjárinn hafi það,
hugsaði hann. Ég á engra kosta völ.
Hann vildi segja Fredda frá því svo að það væri
einhver sem vissi hvað hann væri að bauka. En hann gat ekki sagt
honum frá því af því að Freddi mundi ekki afbera það. Hann hafði
gott upp úr sér núna. Það var ekki margt á daginn, en á hverju
einasta kvöldi var þéttskipað fram til klukkan tvö. Freddi var ekki
aðkrepptur. Hann vissi að hann mundi ekki afbera það. Ég verð að
gera það einsamall, hugsaði hann, með þessum vesalings árans Albert.
Drottinn minn, það var á honum sultarsvipurinn meiri en nokkru sinni
þarna uppi á bryggju. Þeir Kræklingar voru til sem fremur mundu
svelta í hel en taka eitthvað ófrjálsri hendi allt í lagi. Fjöldinn
allur í þessum bæ með garnirnar gaulandi um þessar mundir. En mundu
aldrei mögla. Einungis lofa görnunum að gaula dálítið dag hvern.
Hafa vanist því frá barnæsku, sumir hverjir.
„Heyrðu, Freddi,“ sagði hann. „Mig vantar tvo
kvartara.“
„Af?“
„Bacardí.“
„Fínt er.“
„Viltu vera svo vænn að losa korkinn. Þú veist ég
vildi leigja hana til að fara með nokkra Kúbana yfir.“
„Sagðir það já.“
„Ég er ekki viss um hvenær þeir vilja fara. Kannski í
kvöld. Hef ekki heyrt neitt frá þeim.“
„Hún er klár hvenær sem er. Hún verður fín nóttin
ætlirðu yfir í kvöld.“
„Þeir minntust eitthvað á að renna fyrir fiski núna
seinnipartinn.“
„Það er allur búnaður um borð hafi pelikanarnir ekki
pikkað hann upp.“
„Hann er enn um borð.“
„Jæja, ég óska þér góðrar ferðar,“ sagði Freddi.
„Takk. Láttu mig fá annan, væri þér sama?“
„Hvað viltu?“
„Viskí.“
„Hélt þú værir að drekka bacardí.“
„Á það til góða ef hann verður kaldur í nótt.“
„Þú verður með goluna í bakið alla leið yfir,“ sagði
Freddi. „Gæti vel hugsað mér að fara yfir í nótt.“
„Þetta verður fallegasta nótt allt í lagi. Láttu mig
fá annan, væri þér sama?“
Í sömu svifan kom hávaxni ferðamaðurinn inn ásam konu
sinni.
„Er það ekki draumurinn minn,“ sagði hún og settist
við hliðina á Harrý.
Hann leit snöggvast á hana og stóð svo á fætur.
„Ég kem aftur, Freddi,“ sagði hann. „Ætla niður í bát
ef þessir lagsmenn kynnu að vilja fara á veiðar.“
„Ekki fara,“ sagði konan. „Vertu svo vænn að fara
ekki.“
„Þú ert kátbrosleg,“ sagði Harrý við hana og fór út.
Neðar í götunni var Richard Gordon á leið í hinn
stóra vetrarbústað Bradleyhjónanna. Hann gerði sér vonir um að frú
Bradley mundi vera ein heima. Hún mundi vera það. Frú Bradley
safnaði rithöfundum engu síður en bókum þeirra en um það var Richard
Gordon enn ókunnugt um. Hans eigin kona var á leið heim gangandi
eftir ströndinni. Hún hafði ekki rekist á John MacWalsey. Nema þá
hann dræpi á dyr hennar.
10. kafli
Albert var um borð í bátnum og bensínið komið á geymana.
„Ég ætla að setja í gang og sjá hvort hún vinni ekki
á þessum tveimur,“ sagði Harrý. „Allt komið um borð?“
„Já.“
„Skerðu þá nokkrar beitur.“
„Viltu þær stórar?“
„Einmitt. Fyrir tarpúninn.“
Albert var aftur á að skera beituna og Harrý við
stýrið að hita vélarnar þegar hljóð barst honum til eyrna líkt og
þegar vél feilpústar. Hann leit niður strætið og sá hvar maður kom
út úr bankanum. Hann var með byssu í hendinni og hljóp. Svo var hann
horfinn sjónum. Tveir menn að auki birtust í dyrunum og með
leðurtöskur og byssur í höndum og hlupu í sömu átt. Harrý leit á
Albert sem var niðursokkinn í að skera beituna. Fjórði maðurinn, sá
stórvaxni, kom út um dyrnar á bankanum skimandi í kringum sig og bar
fyrir sig Thompson byssu, og er hann gekk aftur á bak út tók sírenan
í bankanum að væla löngum síendurteknum skerandi hljómi og Harrý sá
byssukjaftinn spúa ta-ta-ta-ta og heyrði búm-búm-búm-búm, holan og
skammvinnan hljóm undir emjandi sírenuvælinu. Maðurinn sneri sér við
og tók til fótanna, nam rétt staðar til að skjóta enn einu sinni að
dyrum bankans, og sem Albert reisti sig upp aftur á segjandi
„Drottinn minn, þeir eru að ræna bankann. Drottinn minn, hvað eigum
við að gera?“ heyrði Harrý til Ford leigubílsins er hann skaust út
úr hliðargötunni og horfði á hann leggjast þungt í borð þegar hann
sveigði í átt að bryggjunni.
Þrír Kúbanar sátu aftur í og einn við hlið
bílstjórans.
„Hvar er báturinn?“ æpti einn þeirra á spænsku.
„Þarna, fíflið þitt,“ sagði annar.
„Þetta er ekki báturinn.“
„Þetta er kapteinninn.“
„Áfram nú. Áfram nú í drottins nafni.“
„Út með þig,“ sagði Kúbaninn við bílstjórann. „Upp
með hendurnar.“
Sem bílstjórinn var kominn út og stóð við hlið
bílsins smeygði Kúbaninn hnífnum sínum undir belti hans og hnykkti
honum til sín svo að beltið hrökk sundur og risti svo sundur buxur
hans næstum niður að hnjám. Hann svipti þeim niður um hann. „Stattu
kyrr,“ sagði hann. Kúbanarnir tveir með leðurtöskurnar þeyttu þeim
inn í stýrisskýlið á bátnum og ruddust svo allir um borð.
„Af stað,“ sagði einn. Sá stórvaxni með
hríðskotabyssuna rak hana í bakið á Harrý.
„Áfram nú, kapti.“ sagði hann. „Af stað.“
„Taktu það rólega,“ sagði Harrý. „Beindu þessu
eitthvað annað.“
„Leystu böndin,“ sagði sá stórvaxni. „Þú!“ við
Albert.
„Bíddu,“ sagði Albert. „Ekki fara af stað. Þetta eru
bankaræningjarnir.“
Stórvaxni Kúbaninn sneri sér að bragði og sveiflaði
Thompson byssunni að Albert. „Heyrðu, ekki! Ekki!“ sagði Albert.
„Ekki!“
Það reið af byssunni svo þétt við brjóst hans að
hvein í kúlunum líkt og undan þríhentum löðrungi. Albert hneig á
kné, starandi augum, með opinn munn. Það var eins og hann vildi enn
segja: „Ekki!“
„Þú þarft ekki neinn með þér,“ sagði stórvaxni
Kúbaninn. „Þú einhenti tíkarsonur.“ Síðan á spænsku: „Skerið á
böndin með fiskihnífnum þarna.“ Og á ensku: „Áfram nú. Af stað.“
Síðan á spænsku: „Rekið byssu í bakið á honum!“ og á
ensku: „Áfram nú. Af stað. Ég skýt af þér hausinn.“
„Af stað förum við,“ sagði Harrý.
Annar Kúbananna með indíánska svipmótinu hélt byssu
að síðu hans þeim megin sem handleggsstúfurinn var. Byssuhlaupið nam
næstum við krókinn.
Sem hann sneri stýrinu með heilu höndinni og sveigði
henni frá leit hann aftur með til að sjá hvort hann hefði hreint
borð gagnvart bryggjustólpunum og sá Albert liggjandi fram á kné sér
með höfuðið út á hlið í blóðpolli. Uppi á bryggju var Ford
leigubíllinn, og bílstjórinn á nærbuxunum með buxurnar niður á ökla,
með hendurnar uppi yfir höfði sér, og munnur hans jafn gapandi og á
Albert. Enn var ekki neinn að sjá á leið niður strætið.
Bryggjustólparnir liðu aftur undan sem dokkin var að
baki og hann kom út á sundið og fór fram hjá bryggjunni þar sem
vitinn var.
„Áfram nú. Láttu hana ganga,“ sagði stórvaxni
Kúbaninn. „Verðum að vinna tíma.“
„Farðu burt með þessa byssu,“ sagði Harrý. Gæti látið
hana steyta á Krabbaskeri, hugsaði hann; en það er fjandanum ljósara
að þessir Kúbanar mundu kála mér.
„Láttu hana ganga,“ sagði stórvaxni Kúbaninn. Síðan,
á spænsku: „Leggist niður, allir saman. Gætið að kapteininum.“ Hann
dró Albert inn í stýrisskýlið og lagði hann þar út af og lagðist svo
sjálfur niður aftur í skut. Hinir þrír lögðust allir niður í
stýrisskýlinu. Harrý sat á stólnum við stýrið. Hann horfði fram sem
hann hélt henni út úr sundinu, fyrst fram hjá innsiglingunni inn í
kafbátahöfnina, gætandi að snekkjum og græna ljósinu, fram hjá
hafnargarðinum og nú virkinu, síðan fram hjá rauða ljósinu; og leit
svo aftur. Stórvaxni Kúbaninn hafði tekið grænan pakka með skotfærum
upp úr vasa sínum og var að raða skotum í knippi. Byssan lá við hlið
hans og hann raðaði skotunum í knippin án þess að horfa á þau,
raðaði þeim af tilfinningu einni saman, skimandi aftur af bátnum.
Hinir horfðu allir aftur nema sá sem hafði auga með honum. Það var
annar þeirra með indíánska svipmótinu og hann benti honum með
skammbyssu sinni að horfa fram. Enn var enginn bátur farinn á eftir
þeim. Vélarnar gengu þýðlega og þeir höfðu fallið með sér. Hann tók
eftir þungum bylgjuköstunum sjávarmegin við baujuna sem hann fór
hjá, með strauminn iðandi við belginn.
Það eru tveir hraðbátar sem gætu dregið okkur uppi,
var Harrý að hugsa. Annar þeirra, hans Reys, er í póstferðum frá
Matecumbe. Hvað ætli sé orðið af hinum? Ég sá hana fyrir nokkrum
dögum og þá var Ed Taylor með hana, rifjaði hann upp fyrir sér. Það
er sá sem ég hafði hugsað mér að Stríðvör tæki á leigu. Þeir eru
tveir að auki, mundi hann núna. Sá sem Vegamálastjórnin hefur í
förum upp frá með eyrunum, og hinn liggur inni á Garrison vík. Hve
langt erum við komnir? Hann leit aftur þangað í áttina þar sem
virkið var komið vel aftur undir; yfir byggingunum í flotastöðinni
var tekið að hilla undir rauða tígulsteinsbygginguna þar sem gamla
pósthúsið var og gul hótelbyggingin gnæfði núna upp yfir þröngri
sjónarröndinni sem bærinn markaði á himininn. Þarna var bugtin undan
virkinu, og vitann bar við himin yfir byggðinni sem teygði sig út
eftir í átt að stóra vetrarhótelinu. Alltaf fjórar mílur, hugsaði
hann. Þar koma þeir, hugsaði hann. Tveir hvítir fiskibátar voru að
fara fyrir brimbrjótinn og var haldið í átt til þeirra. Þeir komast
aldrei á tíu, hugsaði hann. Aumt er það.
Kúbanarnir voru að spjalla saman á spænsku.
„Hve hratt förum við, kapti?“ sagði sá stórvaxni og
leit um öxl aftan úr skutnum.
„Tólf mílur eða þar um bil.“
„Hvað komast þessir bátar?“
„Kannski á tíu.“
Þeir horfðu allir á þá núna, jafnvel einnig sá sem
átti að gæta að Harrý. En hvað get ég gert? hugsaði hann. Ekkert enn
sem komið er.
Hvítu bátarnir urðu engu stærri sýnum.
„Sérðu þetta, Roberto,“ sagði sá viðmótsþýði.
„Hvað þá?“
„Sérðu!“
Langt aftur undan, svo langt að maður greindi það
varla, risu smá skvettur á haffletinum.
„Þeir eru að skjóta á okkur,“ sagði sá viðmótsþýði.
„En sú heimska.“
„Drottinn minn dýri,“ sagði sá stórvaxni. „Af þriggja
mílna færi.“
„Fjögra,“ hugsaði Harrý. „Alltaf fjögra.“
Harrý gat séð þessar smá skvettur rísa en
skothvellina gat hann ekki greint.
„Þessir Kræklingar eru brjóstumkennanlegir,“ hugsaði
hann. „Og sem öllu verra er, þeir eru kátbroslegir.“
„Hvaða stjórnarbátur er á staðnum, kapti?“ spurði sá
stóri og búlduleiti og leit aftan úr skutnum.
„Strandgæslan.“
„Hvað gengur hún?“
„Kannski tólf.“
„Erum við þá á fríum sjó?“
Harrý svaraði ekki.
„Erum við þá ekki á fríum sjó?“
Harrý sagði ekki neitt. Hann hafði Sanda-Key á
bakborða, berandi æ hærra, takandi æ stærri sneið af
sjóndeildarhringnum, var kominn með leiðarmerkið á litlu Sanda-Key
rifunum nánast þvert á stjór. Að tíu mínútum liðnum myndu þeir hafa
rifið að baki.
„Hvað gengur að þér? Ertu mállaus?“
„Að hverju varstu að spyrja mig?“
„Gæti eitthvað dregið okkur uppi núna?“
„Strandgæsluvél,“ sagði Harrý.
„Við skárum á símastrenginn áður en við komum í
bæinn,“ sagði sá viðmótsþýði.
„Ekki þó á þráðlausa sambandið, eða hvað?“ spurði
Harrý.
„Áttu von á að vélin geti komið?“
„Hennar gæti verið von fram undir myrkur,“ sagði
Harrý.
„Hvað heldur þú, kapti?“ spurði Roberto, sá
búlduleiti.
Harrý svaraði ekki.
„Svona nú, hvað heldurðu?“
„Fyrir hvaða sakir létuð þið þennan tíkarson drepa
félaga minn?“ sagði Harrý við þann viðmótsþýða sem stóð núna við
hliðina á honum að skoða kompásstefnuna.
„Haltu þér saman,“ sagði Roberto. „Drep þig líka.“
„Hvað höfðuð þið mikið upp úr krafsinu?“ spurði Harrý
þann viðmótsþýða.
„Við vitum það ekki. Höfum ekki talið það enn. Það er
ekki okkar, allavega.“
„Átti ekki von á því,“ sagði Harrý. Hann var nú
kominn fram hjá vitanum og hann setti á 225°, sína venjulegu stefnu
á Havana.
„Ég á við, við gerum það ekki vegna sjálfra okkar.
Heldur fyrir byltingarsamtök.“
„Og drápuð líka félaga minn þeirra vegna?“
„Mér þykir það afar leitt,“ sagði pilturinn. „Ég get
ekki lýst því með orðum hve mér líður illa yfir því.“
„Reyndu það ekki.“
„Sjáðu til,“ sagði pilturinn lágum rómi, „hann
Roberto þarna er slæmur maður. Hann er góður byltingarsinni en
slæmur maður. Hann drap svo mikið á Machadotímanum að honum fór að
líka það. Hann heldur að sé sniðugt að drepa. Hann drepur í góðri
trú, auðvitað. Bestu trú.“ Hann leit um öxl á Roberto sem var nú
sestur í einn af fiskistólunum aftur á, með Thompson byssuna í
kjöltu sér, og horfði aftur af á hvíta bátana sem Harrý sá að höfðu
nú minnkað tilsýndar.
„Hvað áttu að drekka?“ kallaði Roberto aftan úr
skutnum.
„Ekkert,“ sagði Harrý.
„Ég drekk þá mitt eigið,“ sagði Roberto. Annar hinna
Kúbananna tveggja lá á einum bekkjanna sem voru yfir bensíngeymunum.
Hann leit út fyrir að vera orðinn sjóveikur nú þegar. Hinn var
augsýnilega orðinn sjóveikur, enn sitjandi uppi.
Þegar Harrý leit aftur sá hann blýgráan bát sem var
kominn fyrir virkið og dró á hvítu bátana tvo.
„Þar kemur strandgæslubáturinn,“ hugsaði hann. „Ekki
eru þeir síður brjóstumkennanlegir þar.“
„Áttu von á því að sjóflugvélin komi?“ spurði
pilturinn viðmótsþýði.
„Það verður komið myrkur eftir hálftíma,“ sagði
Harrý. Hann tók um stýrisstólinn. „Hvað hyggist þið fyrir? Drepa
mig?“
„Ég hef enga löngun til þess,“ sagði pilturinn. „Ég
hef andstyggð á drápum.“
„Hvað ert þú að gera?“ spurði Roberto sem sat nú með
viskípela í hendinni. „Vingast við kapteininn? Hvað langar þig til?
Að sitja við kapteinsins borð?“
„Taktu stýrið,“ sagði Harrý við piltinn. „Sérð hver
stefnan er? Tvö tuttugu og fimm.“ Hann stóð upp af stólnum og fór
aftur á.
„Gefðu mér drykk,“ sagði Harrý við Roberto. „Þarna
hefurðu strandgæslubátinn þinn en hún getur ekki náð okkur.“
Hann hafði nú bælt niður bræði sína, allt hatur og
stolt, sem hvern annan munað, og nú tekið að gera áætlanir.
„Enginn vafi,“ sagði Roberto. „Hún nær okkur ekki.
Líttu á þessi sjóveiku pelabörn. En hvað varstu að biðja um? Drykk?
Áttu þér einhverjar fleiri óskir að síðustu, kapti?“
„Þú ert spaugsamur,“ sagði Harrý. Hann fékk sér
stóran sopa.
„Hægan nú!“ sagði Roberto. „Þetta er það eina sem er
til.“
„Ég á lögg í viðbót,“ sagði Harrý við hann. „Ég var
aðeins að gantast við þig.“
„Skalt ekki gantast við mig,“ sagði Roberto
tortrygginn.
„Því skyldi ég ekki að reyna?“
„Hvað áttu?“
„Bacardí.“
„Náðu í það.“
„Taktu það rólega,“ sagði Harrý. „Því þetta
stærilæti?“
Hann klofaði yfir líkama Alberts á leiðinni fram. Er
hann kom á móts við stýrið leit hann á kompásinn. Pilturinn var um
það bil tuttugu og fimm gráður frá réttri stefnu og kompásnálin
sveiflaðist til. Hann er enginn sjómaður, hugsaði Harrý. Ég vinn
tíma fyrir bragðið. Sjáðu kjölfarið.
Freyðandi kjölfarsrákirnar tvær lágu í hlykkjum í átt
að vitanum sem var núna dökkur á að líta aftur undan, uppmjór og
renglulegur út við sjóndeildarhringinn. Bátarnir voru næstum komnir
úr augsýn. Það rétt grillti í loftskeytamastrið yfir bænum. Vélarnar
gengu þýðlega. Harrý stakk hausnum niður og teygði sig eftir annarri
bacardíflöskunni. Hann fór aftur á með hana. Kominn aftur í skut
fékk hann sér sopa og rétti Roberto síðan flöskuna. Hann stóð og
horfði niður á Albert og varð óglatt. Vesalings sultarafstyrmið,
hugsaði hann.
„Hvað er að? Hræddur við hann?“ spurði Kúbaninn
búlduleiti.
„Hvað segirðu um að koma honum fyrir borð?“ sagði
Harrý. „Ekkert vit í að vera að hafa hann með.“
„Allt í fína,“ sagði Roberto. „Þú ert óvitlaus.“
„Taktu undir handleggina á honum,“ sagði Harrý. „Ég
tek undir fæturna.“ Roberto lagði Thompson byssuna niður í breiðan
skutinn og hallaði sér fram og tók undir herðarnar á líkinu.
„Þú veist, ekkert er þyngra í heimi en dauður maður,“
sagði hann. „Þú einhvern tímann áður lyft dauðum manni, kapti?“
„Nei,“ sagði Harrý. „Þú einhvern tímann lyft dauðri
konu?“
Roberto dró líkið að skutnum. „Þú ert svalur náungi,“
sagði hann. „Hvernig lýst þér á að við fáum okkur drykk?“
„Áfram nú,“ sagði Harrý.
„Heyrðu, mér þykir leitt að hafa drepið hann,“ sagði
Roberto. „Mér mun þykja það enn leiðara að drepa þig.“
„Hættu þessu tali,“ sagði Harrý. „Eða hver er
tilgangurinn?“
„Áfram nú,“ sagði Roberto. „Út fyrir með hann.“
Sem þeir hölluðu sér fram og roguðu líkinu útbyrðis
hnykkti Harrý hríðskotabyssunni með fætinum sömu leið.
Hún small í sjónum um leið og Albert, en á meðan
Albert snerist í tvígang um sjálfan sig í hvítu, freyðandi
skrúfukastinu áður en hann sökk, fór byssan beinustu leið niður.
„Betra þannig, ehe?“ sagði Roberto. „Öllu
sjómannslegra.“ Þá veitti hann því athygli að byssan var horfin.
„Hvar er hún? Hvað gerðirðu af henni?“
„Hverri?“
„Ametralladorunni!“ sagði hann, grípandi til
spænskunnar í uppnáminu.
„Hvað þá?“
„Þú veist vel.“
„Ég varð ekki var við neitt.“
„Þú sparkaðir henni útbyrðis. Ég drep þig núna,
núna.“
„Taktu það rólega,“ sagði Harrý. „Fyrir hvern
fjandann ætlarðu að drepa mig?“
„Láttu mig fá byssu,“ sagði Roberto við annan
sjóveiku Kúbananna á spænsku. „Láttu mig fá byssu, snöggur!“
Þarna stóð Harrý og hafði aldrei fundið fundið jafn
mikið til sín, og hann fann svitann spretta fram í handarkrikum og
seytla niður með síðunum.
„Þú drepur of mikið,“ heyrði hann að sá sjóveiki
sagði á spænsku. „Þú drapst aðstoðarmanninn. Núna viltu drepa
kapteininn. Hver á að koma okkur yfir?“
„Láttu hann í friði,“ sagði hinn. „Drepur hann þegar
við komum yfir.“
„Hann sparkaði hríðskotabyssunni útbyrðis,“ sagði
Roberto.
„Við erum komnir með peningana. Hvað ætlarðu að gera
með hríðskotabyssu núna? Það er nóg af þeim á Kúbu.“
„Það væri glapræði, skal ég segja þér, að drepa hann
ekki núna. Mátt vita það. Láttu mig fá byssuna.“
„O, haltu þér saman. Þú ert fullur. Hvert sinn sem þú
ert fullur viltu drepa einhvern.“
„Fáum okkur að drekka,“ sagði Harrý og horfði út yfir
gráa ylgju Golfstraumsins þar sem rauð sólkringlan var rétt í þann
mund að hníga til sjávar. „Lítið á. Þegar hún fer alveg undir verður
liturinn skærgrænn.“
„Fari það í helvíti,“ sagði búlduleiti Kúbaninn. „Þú
heldur að þú komist upp með þetta.“
„Ég útvega þér aðra byssu,“ sagði Harrý. „Þær kosta
ekki nema fjörtíu og fimm dali á Kúbu. Taktu það rólega. Þið eruð
sloppnir núna. Það fer ekki nein strandgæsluvél að koma núna.“
„Ég ætla að drepa þig,“ sagði Roberto og mældi hann
út. „Þú gerðir þetta af yfirlögðu ráði. Það er þess vegna sem þú
fékkst mig til að lyfta þessu með þér.“
„Þú drepur mig ekki,“ sagði Harrý. „Hver kæmi ykkur
annars yfir?“
„Ég ætti að drepa þig núna.“
„Taktu það rólega,“ sagði Harrý. „Ég ætla að líta á
vélarnar.“
Hann opnaði lúguna og fór niður, herti á
smurþrýstiboxunum á stefnisrörunum tveimur, tók á vélunum og
þreifaði á skeftinu á Thompson byssunni. Ekki enn, hugsaði hann.
Nei, ekki enn tímabært. Drottinn minn, hvílík heppni. Hvern
andskotann eins og þetta skipti Albert máli þegar hann er hvort sem
er dauður? Hún gamla hans þarf þá ekki að hafa fyrir því að láta
grafa hann. Þetta búlduleita afstyrmi. Þessi búlduleiti drápshundur.
Drottinn minn, hve ég vildi taka hann núna. En betra að bíða.
Hann rétti úr sér, klifraði upp og lokaði lúgunni.
„Hvernig hefurðu það?“ sagði hann við Roberto. Hann
lagði höndina á breiðar axlirnar. Búlduleitur Kúbaninn leit á hann
án þess að segja orð.
„Sástu það fara yfir í grænt?“ spurði Harrý.
„Farðu til fjandans,“ sagði Roberto. Hann var orðinn
drukkinn en var tortrygginn, og vissi líkt og af dýrslegri eðlishvöt
að eitthvað var farið úrskeiðis.
„Ég skal taka við henni um stund,“ sagði Harrý við
piltinn við stýrið. „Hvað heitirðu?“
„Þú mátt kalla mig Emilio,“ sagði pilturinn.
„Farðu niður og finndu þér eitthvað að éta,“ sagði
Harrý. „Það er þarna brauð og maísbuff. Lagar kaffi ef þig langar
í.“
„Mig langar ekki í.“
„Ég helli upp á sopa seinna,“ sagði Harrý. Hann sat
við stýrið, með kveikt á kompásljósinu, og hélt henni á strikinu án
fyrirhafnar undan hægri ylgjunni, virðandi fyrir sér húmið hníga
yfir sæinn. Hann hafði engin siglingarljós á.
Þetta væri fallegasta nótt að sigla yfir, hugsaði
hann, fallegasta nótt. Um leið og aftanskinið deyr verð ég að halda
henni austur á við. Geri ég það ekki komum við til með að sjá
bjarmann af Havana innan stundar. Innan tveggja stunda, öllu falli.
Jafnskjótt og hann sér bjarmann gæti þessi tíkarsonur látið verða af
því að drepa mig. Heppni að losna við þessa byssu. Fjárans heppni.
Þætti gaman að vita hvað María hefur í kvöldmatinn. Hún er
áreiðanlega býsna áhyggjufull. Mætti segja mér að hún komi engu
niður fyrir áhyggjum. Þætti gaman að vita hvað þessi afstyrmi hafa
haft upp úr krafsinu. Skondið að þeir skuli ekki telja það. Ef þetta
er ekki fjandans leið til að afla fjár fyrir byltingu. Þessir
fjandans Kúbanar.
Þetta er heigull, þessi drengur Roberto. Ég afgreiði
hann í kvöld. Afgreiði hann sama hvernig þessu annars lyktar. Verður
þó ekki vesalings árans Albert til hjálpar. Mér varð óglatt af að
hlunka honum svona útbyrðis. Skil ekki hvernig mér kom það til
hugar.
Hann kveikti sér í sígarettu og reykti í myrkrinu.
Ég er á réttri leið, hugsaði hann. Mér gengur betur
en ég gerði mér vonir um. Strákurinn er ágætur strákur. Vildi óska
að ég gæti komið þessum tveimur yfir í sama borð. Vildi óska að það
væri einhver leið að spyrða þá. Jæja, ég verð að gera mitt besta.
Því auðveldara sem verður að afgreiða þá á undan því betra. Því
betur sem allt gengur því liðugra verður það.
„Viltu samloku?“ spurði pilturinn.
„Takk,“ sagði Harrý. „Gefurðu félaga þínum eina?“
„Hann er að drekka. Mundi ekkert vilja,“ sagði
pilturinn.
„Hvað um hina?“
„Sjóveikir,“ sagði pilturinn.
„Þetta er falleg nótt að fara yfir,“ sagði Harrý.
Hann sá að pilturinn fylgdist ekki með kompásnum svo að hann hélt
áfram austanhallri stefnu..
„Ég mundi njóta þess,“ sagði pilturinn. „Ef ekki væri
vegna félaga þíns.“
„Hann var prýðisnáungi,“ sagði Harrý. „Særðist
einhver í bankanum?“
„Lögfræðingurinn. Hvað hét hann aftur, Simmons.“
„Drepinn?“
„Hugsa það.“
Svo, hugsaði Harrý. Herra Stríðvör. Hverjum fjáranum
bjóst hann við? Hvernig gat hann ímyndað sér að hann slyppi? Þetta
hefst upp úr því að reyna að vera svalur. Þetta hefst upp úr því að
vera of klár um of. Herra Stríðvör. Vertu sæll, herra Stríðvör.
„Hvernig var hann drepinn?“
„Þú getur rétt ímyndað þér,“ sagði pilturinn. „Það er
allt annað mál en með félaga þinn. Mér líður illa yfir því. Þú
veist, það er ekki ætlun hans að gera rangt. Það er bara þetta stig
sem byltingin er á núna sem hefur haft þessi áhrif á hann.“
„Hann er kannski ágætis náungi,“ sagði Harrý, og
hugsaði: Hvað hraut þér nú af vör? Árans kjafturinn á mér, hann
lætur hvað sem er út úr sér. En ég verð að reyna að vingast við
þennan pilt ef ske kynni að—
„Hvers konar bylting er það sem þið eruð að gera
núna?“ spurði hann.
„Við erum einu raunverulegu byltingarsamtökin,“ sagði
pilturinn. „Við viljum losna við alla gömlu stjórnmálamennina, alla
amerísku heimsvaldastefnuna sem heldur okkur kverkataki, losna undan
harðstjórn hersins. Við viljum byrja frá grunni og gefa öllu fólki
tækifæri. Við viljum létta þrældómnum af guajirosunum, þú veist,
bændunum, og skipta upp stóru sykurplantekrunum milli fólksins sem
vinnur á þeim. En við erum ekki kommúnistar.“
Harrý leit af kompásnum á hann.
„Hvernig miðar ykkur?“ spurði hann.
„Núna einungis öflum við fjár til að geta hafið
baráttuna,“ sagði pilturinn. „Til þess þurfum við að beita aðferðum
sem við mundum aldrei nota seinna. Við þurfum líka að notast við
fólk sem við mundum ekki vilja láta vinna fyrir okkur seinna. En
tilgangurinn helgar meðalið. Þeir máttu gera það sama í Rússlandi.
Stalín var eiginlega stigamaður í fjölda ára áður en byltingin
varð.“
Hann er róttækur, hugsaði Harrý. Það er það sem hann
er, róttækur.
„Hugsa að þið hafið fundið ykkur góðan málstað,“
sagði hann, „fyrst þið starfið í þágu þeirra sem erfiða. Ég tók
býsna oft þátt í verkföllum hér í gamla daga þegar við höfðum
sígarettuverksmiðjurnar í Key-Vest. Ég hefði feginn viljað gera allt
sem í mínu valdi stendur hefði ég vitað hvað vakti fyrir ykkur.“
„Fjöldinn allur af fólki vill hjálpa okkur,“ sagði
pilturinn. „En vegna þess á hvaða stigi hreyfingin er um þessar
mundir er okkur ekki kleift að treysta neinum. Mig tekur mjög sárt
til þess að þetta stig skuli vera óumflýjanlegt. Ég hef andstyggð á
hryðjuverkum. Mér líður líka afar illa yfir því hvaða aðferðum er
beitt til að afla nauðsynlegs fjár. En það er engra kosta völ. Þú
veist ekki hve ástandið er slæmt á Kúbu.“
„Hugsa að það sé ansi slæmt,“ sagði Harrý.
„Þú hefur ekki hugmynd um hve slæmt það er.
Harðstjórnin er villimannleg og teygir anga sína út í hvert einasta
smáþorp í landinu. Fólk má ekki koma saman á strætum úti. Kúba á
enga erlenda óvini og þarf ekki á neinum her að halda, en í hernum
eru núna tuttugu og fimm þúsund manns, og allt frá lægstu
undirforingjum og upp úr er herinn eins og blóðsuga á þjóðinni.
Allir saman, jafnvel óbreyttir hermenn, maka krókinn hvar sem þeir
fá því komið við. Núna hafa þeir komið sér upp varasveitum þar sem
þrífst alls kyns óheiðarleiki, hrottaskapur og undirferli frá því í
gamla daga á Machadotímanum, og þeir hirða allt sem herinn kærir sig
ekki um. Við verðum að brjóta herinn á bak aftur áður en nokkuð
annað verður aðhafst. Áður var höfð stjórn á okkur með bareflum.
Núna er höfð stjórn á okkur með rifflum, skammbyssum, vélbyssum og
byssustingjum.“
„Þetta hljómar illa,“ sagði Harrý, sitjandi við
stýrið, enn haldandi henni austur á við.
„Þú getur ekki ímyndað þér hve slæmt það er,“ sagði
pilturinn. „Ég ann mínu hrjáða landi og mundi gera hvað sem er, hvað
sem er, til að leysa það undan þessari harðstjórn sem við búum við
núna. Ég geri ýmislegt sem ég hef andstyggð á. En ég mundi gera
ýmislegt sem ég hef andstyggð á þúsund sinnum á ný.“
Mig langar í drykk, var Harrý að hugsa. Hvern fjárann
eins og ég láti mig þessa byltingu hans varða. R—— hún sér þessi
bylting hans. Til að hjálpa erfiðismanninum rænir hann banka og
drepur samverkamann sinn og drepur síðan þennan vesalings árans
Albert sem aldrei gerði nokkurn skapaðan hlut af sér. Það er
erfiðismaður sem hann drepur. Hann hugsar ekki út í það. Maður með
fjölskyldu. Það eru Kúbanarnir sem stjórna Kúbu. Þeir svíkja allir
hver annan. Þeir selja hvern annan mansali. Þeir hljóta makleg
málagjöld. Fjárinn eigi þessar byltingar þeirra. Eina sem ég þarf að
gera er að sjá fjölskyldu minni farborða og mér tekst það ekki. Þá
fer hann að segja mér frá þessari byltingu sinni. Fjárinn eigi þessa
byltingu hans.
„Slæmt hlýtur það að vera, allt í lagi,“ sagði hann
við piltinn. „Taktu stýrið smá stund, væri þér sama? Ætla rétt að fá
mér drykk.“
„Sjálfsagt,“ sagði pilturinn. „Hver er stefnan?“
„Tvö tuttugu og fimm,“ sagði Harrý.
Komið var myrkur núna og það var talsverð undiralda
svo langt úti í Golfstraumnum. Hann fór fram hjá sjóveiku Kúbönunum
tveimur þar sem þeir lágu á bekkjunum og aftur á þar sem Roberto sat
í fiskistólnum. Aldan straukst með síðum bátsins í myrkrinu. Roberto
sat með fæturna uppi í öðrum fiskistól sem sneri móti honum.
„Láttu mig fá aðeins af þessu,“ sagði Harrý við hann.
„Fjandinn eigi þig,“ sagði búlduleitur maðurinn
þungum rómi. „Þetta er mitt.“
„Allt í lagi,“ sagði Harrý og fór fram í eftir hinni
flöskunni. Niðri í myrkrinu, með flöskuna undir handleggsstúfnum,
dró hann korkinn úr sem Freddi hafði losað og tyllt aftur og saup á.
Eins gott að gera það núna eins og seinna, sagði hann
með sjálfum sér. Ekkert vit í að bíða. Piltungurinn hefur talað út.
Búlduleita afstyrmið drukkið; hinir tveir sjóveikir. Ekkert því til
fyrirstöðu að gera það núna.
Hann saup aftur á og bacardíið yljaði honum og hann
hresstist við en engu að síður fann hann til kulda og tómleika
kringum magann. Hann fann til kulda alls staðar innra með sér.
„Viltu sopa?“ spurði hann piltinn við stýrið.
„Nei, takk,“ sagði pilturinn. „Ég drekk ekki.“ Harrý
sá í skímunni frá kompásljósinu að hann brosti. Hann var geðugasti
piltur allt í lagi. Líka þægilegur í tali.
„Ég ætla að fá mér einn,“ sagði Harrý. Hann saup vel
á en það náði ekki að verma kalda deigluna sem hafði núna breitt úr
sér frá maganum um allt brjóstholið. Hann setti flöskuna niður á
dekkið í stýrisskýlinu.
„Haltu henni á þessari stefnu,“ sagði hann við
piltinn. „Ég ætla að líta á vélarnar.
Hann opnaði lúguna og fór niður. Hann festi hlerann
upp með löngu krókhaldi sem var fest í auga á dekkinu. Hann laut
yfir vélarnar og tók með sinni einu hendi á vatnskassanum og
bullustrokkunum og síðan á smurþýstiboxunum við stefnisrörin. Hann
herti á þeim um einn og hálfan snúning hvoru. Hættu að tvístíga,
sagði hann við sjálfan sig. Svona nú, hættu að tvístíga. Hvar
geymirðu hjartað núna? Í buxunum, geri ég ráð fyrir, hugsaði hann.
Hann leit upp um lúguna. Hann gat næstum snert
bekkina tvo yfir bensíngeymunum þar sem þeir sjóveiku lágu.
Pilturinn sneri í hann baki þar sem hann sat á háum stólnum og
markaði greinilega fyrir útlínum hans móti kompásljósinu. Þegar hann
sneri sér við gat hann séð Roberto þar sem hann teygði úr sér í
stólnum aftur í skut, svo að skuggamynd hans bar við dimman sæinn.
Tuttugu og tvö í knippi gerir í mesta lagi fjórar
fimm skota hríðar, hugsaði hann. Verð að taka mjúklega á gikknum.
Allt í lagi. Áfram nú. Hættu að tvístíga, garnalausa viðundrið þitt.
Drottinn minn, hvað ég mundi gefa fyrir einn í viðbót. Nei, það
verður ekki neinn í viðbót núna. Hann teygði sig upp með vinstri
höndina, losaði um reimólina, setti höndina um gikkvarann, ýtti
örygginu alveg yfir með þumlinum og tók til sín byssuna. Sitjandi á
hækjum sér í vélarrúminu miðaði hann varlega á hnakkann á piltinum
þar sem markaði fyrir honum móti kompásljósinu.
Heljar blossi stóð fram úr byssunni svo að lýsti upp
myrkrið og skothylkin smullu í opnum hleranum og hrundu niður á
vélina. Áður en slyttið af líkama piltsins var hnigið niður af
stólnum hafði hann snúið sér og og skotið á mannveruna á bekknum til
vinstri, haldandi nötrandi, eldspúandi byssunni svo nærri manninum
að brunalyktina af úlpu hans lagði fyrir vitin; vatt sér svo að
hinum og lét hríðina ganga í skrokk á honum er hann í sömu svifum
var að setjast upp, þrífandi til byssu sinnar. Hann hnipraði sig nú
niður og leit aftur á. Sá búlduleiti var horfinn úr stólnum. Hann sá
skuggamyndir beggja stólanna. Að baki honum lá pilturinn
hreyfingarlaus. Það var ekkert vafamál með hann. Á öðrum bekknum lá
maður engjandist. Á hinum, sá hann út undan sér, lá maður hálfur út
yfir borðstokk.
Harrý reyndi að koma auga á þann búlduleita í
myrkrinu. Báturinn fór núna í hring og lítið eitt birti í
stýrisskýlinu. Hann hélt niðri í sér andanum og skyggndist um. Þetta
hlaut að vera hann þar sem vottaði fyrir fyrir smá þúst á dekkinu út
við hornið. Hann fylgdist með henni og sá að hún hreyfðist lítið
eitt. Þetta var hann.
Maðurinn var að mjaka sér í átt til hans. Nei, í átt
til mannsins sem lá hálfur út yfir borðstokk. Það var byssan hans
sem hann var á eftir. Samanhnipraður fylgdist Harrý með honum þangað
til hann var orðinn viss í sinni sök. Þá lét hann ganga í skrokk á
honum. Hann var á hnjánum þegar skotin hæfðu hann, og þegar blossinn
og búm-búm-búmið dóu út heyrði hann að hann engdist sundur og saman.
„Þú tíkarsonur,“sagði Harrý. „Búlduleiti
drápshundurinn þinn.“
Kuldinn var nú allur horfinn innra með honum og hann
heyrði gamalkunnan, holan hljóminn í brjósti sér og hann kraup niður
og fálmaði undir ferstrendan, viðarklæddan bensíngeyminn eftir öðru
skotknippi til að setja í byssuna. Hann fann knippið, en höndin var
hráblaut og köld.
Geymirinn hæfður, sagði hann við sjálfan sig. Verð að
drepa á vélunum. Sé ekki hvar er tekið út af þessum tanki.
Hann ýtti á íbjúga vogarstöngina, lét tóma
skotknippið falla og smellti nýju í grópina, klifraði síðan upp og
fór út úr stýrisskýlinu.
Sem hann var kominn upp, með Thompson byssuna í sinni
vinstri hönd, skimandi í kringum sig áður en hann legði hlerann
aftur með króknum á hægri handleggnum, reis sá Kúbaninn upp sem
hafði legið á bekknum stjórnborðsmegin og hafði verið hæfður þremur
skotum í vinstri öxl, en tvö höfðu lent í bensíngeyminum, miðaði
vandlega og skaut hann í magann.
Harrý settist niður, við það að falla aftur fyrir
sig. Honum leið eins og hann hefði verið sleginn með kylfu í magann.
Hann var með bakið við eina af járnpípunum sem héldu við
fiskistólana og í þann mund sem Kúbaninn skaut að honum á ný og
flísaði úr fiskistólnum yfir höfði hans, seildist hann niður eftir
Thompson byssunni, fann hana, tók hana varlega upp, með krókinn um
fremra haldið, og lét helminginn af nýju skothleðslunni ganga í
skrokk á manninum sem sat álútur uppi, skjótandi í makindum sínum að
honum. Maðurinn skrapp saman í hrúgald á bekknum og Harrý þreifaði
um dekkið í stýrisskýlinu eftir þeim búlduleita, fann hann þar sem
hann lá á grúfu, fálmaði eftir höfði hans með slæma handleggnum og
setti krókinn um það, þrýsti hlaupinu að höfðinu og tók í gikkinn.
Svo þétt við höfuðið myndaði byssan hljóð eins og slegið væri í
grasker með kylfu. Harrý setti byssuna niður og lagðist á hliðina á
dekkið í stýrisskýlinu.
„Tíkarsonur er ég,“ sagði hann, með varirnar niður
við þilfarsplankana. Tíkarsonur, nú búinn að vera. Verð að drepa á
vélunum eða við fuðrum upp, hugsaði hann. Ég á enn von. Ekki er öll
von úti. Jesús Kristur. Aðeins eitt þurfti til að spilla því. Aðeins
eitt til allt færi úrskeiðis. Fari það í kolað. O, drottinn visti í
neðra þetta Kúbanaafstyrmi. Hvern hefði órað fyrir að ég hefði ekki
séð fyrir honum?
Hann reis á fjóra fætur og skellti aftur hinum hluta
hlerans yfir vélarrúminu, skreið yfir hann og fram að stýrisstólnum.
Hann vóg sig upp við stólinn, undrandi yfir hve auðvelt hann átti
með hreyfingar, fann þá skyndilega til máttleysis og svima er hann
stóð uppréttur, hallaði sér fram hvílandi slæma handlegginn á
kompásnum og sneri startrofunum tveimur. Vélarnar hljóðnuðu og hann
gat heyrt sjóinn skvampa við síðurnar. Ekkert annað heyrðist. Hún
lagðist þver fyrir hægri ylgjunni sem norðanvindurinn hafði vakið og
tók að velta.
Hann hékk við stýrishjólið, settist síðan og lét líða
úr sér í stólnum, hallandi sér fram á kortaborðið. Hann fann hve
stöðug lamandi ógleði dró úr honum allan mátt. Hann fletti frá sér
skyrtunni með heilu hendinni og snerti gatið með lófabarðinu, setti
svo fingurinn í það. Það blæddi afar lítið. Allt innvortis, hugsaði
hann. Ég gerði betur að leggjast niður svo að það nái að jafna sig.
Tunglið var komið upp og hann gat nú séð hvernig
umhorfs var í stýrisskýlinu.
Allt í graut, hugsaði hann, allt í einum fjárans
graut.
Gerði betur að leggjast niður áður en ég dett niður,
hugsaði hann og hann lét sig líða niður á dekkið í skýlinu.
Hann lagðist á hliðina og sem báturinn valt lagði
tunglskinið inn og hann gat virt allt vel fyrir sér inni í
stýrisskýlinu.
Það er stappað, hugsaði hann. Það er það sem það er,
það er stappað. Þætti gaman að vita hvað hún gerir, hugsaði hann
síðan. Þætti gaman að vita hvað María gerir. Kannski að þeir greiði
henni verðlaunaféð. Bannsettur Kúbaninn. Hún spjarar sig hugsa ég.
Hún er klár kona. Hugsa að við hefðum öll spjarað okkur. Þetta voru
grillur í mér hugsa ég, allt í lagi. Ætli ég hafi ekki færst of
mikið í fang. Hefði átt að láta vera að reyna það. Það gekk allt upp
þangað til undir það síðasta. Enginn mun vita hvernig það gerðist.
Vildi óska að ég gæti gert eitthvað fyrir Maríu. Víst feikn nóg af
peningunum hér um borð. Hef ekki einu sinni hugmynd um hve mikið.
Allir mundu vera allt í fína með það í handraðanum. Þætti gaman að
vita hvort strandgæslan klípur ekki af því. Ætli ekki smá. Vildi að
ég gæti látið hana gömlu mína vita hvað gerðist. Þætti gaman að vita
hvað hún gerir. Ég veit ekki. Ætli ég hefði ekki farið að vinna á
bensínstöð eða eitthvað þess háttar. Hefði átt að láta alveg vera að
ætla aftur á sjóinn. Það er ekki lengur neinn heiðarlegan pening upp
úr því að hafa að gera út bát. Bara að tíkin léti ekki svona. Bara
að hún hætti að velta svona. Ég finn hvernig það skvampar allt inni
í mér til og frá. Ég. Herra Stríðvör og Albert. Allir sem skiptu sér
að þessu. Líka þessi afstyrmi. Hljóta að vera óheillaviðskipti.
Einhver óheillaviðskipti. Hugsa að það sem náungi eins og ég ætti að
taka sér fyrir hendur væri að reka bensínstöð eða eitthvað þess
háttar. Fjandinn sjálfur, ég gæti ekki rekið neina bensínstöð.
María, hún fer út í að reka eitthvað. Hún er orðin of gömul til að
manga með lendarnar á sér. Vildi óska að tíkin ylti ekki svona. Verð
bara að taka það rólega. Verð bara að taka það eins rólega og mér
framast unnt. Liggja kyrr og drekka ekki vatn, segja þeir. Sér í
lagi ekki drekka vatn, segja þeir.
Hann virti fyrir sér það sem birtist honum í
tunglskininu inni í stýrisskýlinu.
Jæja, ekki þarf ég að þrífa hana, hugsaði hann. Taktu
það rólega. Það er það sem ég þarf að gera. Taka það rólega. Verð að
taka það eins rólega og ég framast get. Ég á enn kosta völ. Liggirðu
kyrr og drekkir ekki vatn.
Hann lá á bakinu og reyndi að anda reglulega.
Báturinn vaggaði á bylgjum Golfstraumsins og Harrý Morgan lá á
bakinu í stýrisskýlinu. Í fyrstu reyndi hann að skorða sig af
gagnvart veltingnum með heilu hendinni. Svo lá hann rólegur og lét
sig hafa það. FYRSTI HLUTI: HARRÝ MORGAN,
Vor
1. kafli
2. kafli
3. kafli
4. kafli
5. kafli
ANNAR HLUTI: HARRÝ MORGAN, Haust
1. kafli
2. kafli
3. kafli
ÞRIÐJI HLUTI: HARRÝ MORGAN, Vetur
(1 til 10)
1. kafli - Albert hefur orðið
2. kafli - Harrý
3. kafli
4. kafli
5. kafli
6. kafli
7. kafli
8. kafli
9. kafli
10. kafli
ÞRIÐJI HLUTI: HARRÝ MORGAN, Vetur
(11 til 18)
11. kafli
12. kafli
13. kafli
14. kafli
15. kafli
16. kafli
17. kafli
18. kafli
prenta skjal
Rómanza:
heim á kvist
|