|
Árni B. Helgason: Guðsgjafaglíma - eller kællingens uldtæsende bulimia? Rifla um höfundsköp og eignaréttar-vísindi ný og gömul - 2. lota
Við rekjum okkur þá fyrst aðeins til baka á þann stað
þar sem hver og einn kól heitan á krímna Kíl, svo fjarri átthögunum,
sem hvert og eitt nútímabarn skildi á augabragði og varð síst illt
af, var það, að finna til ástar á átthögunum blossa upp í brjósti
sér, hvað þá heldur dönsku dulrúnirnar rugluðu neitt voða
barnshugans rím o.s.frv.
Með sínu lagi
Imens han söber vælling, hyler sit psalterium, en uldtæsende gamling fosterhindeuggen um.
Þangað vorum við sem sagt komin. Og liggur ekki lausnin í augum uppi núna - inductio af leiðis deductionis til! Þetta var einkennileg vísa, kannski ekki beinlínis leirburður á íslenska vog, en nú er hún orðin alveg skotheld, þökk sé "bófanum"; þessi perla sem lýtur nær fullkomlega þeim bragarhætti sem forndanskastur má kallast en ég hef því miður gleymt nafninu á. Afleiðsla okkar hefur bókstaflega leitt okkur að dyrum ljóðsins. Sjáum nú í hendi okkar - með dulmálslykilinn að vopni! - að ljóðlínuröðin hefur verið öfugsnúin, sem sagt lyppuð, fjaðrirnar reittar af öllum ljóðshaminum, hugsanlega til að dylja rétta röð börnum, sem auðvitað klóruðu sig flest gegnum dönsku á þessum tíma; að ekki væri hætta á að ruglaði neitt barnshugans rím og hin öllu enn lágfleygari glímutökin. Þegar rakið er ofan af öfugsnúningnum og allt sett á
réttan kjöl, fuglinn beinlínis fitjaður á ný upp á fætur, hlýtur kyn
jafnframt að víxlast á hvorn veg sem væri, ef á annað borð kippir í
eitthvert kynið, nema hvorugkyns sé. Að kællingen sé sem sé alls
engin kerling þegar allt kemur til alls. Hvað þá heldur einsömul
nefnd til ljóðs og sögu, því að ved, sem var fyrsta orð lyppuðu
vísunnar, bendir eindregið til fleirtölu, eða að minnsta kosti til
tvítölu, að leynist í henni aflyppaðri; d-ið tákni þá einfaldlega að
fyrst skuli draga tvítölutáknið, ve-ið, frá, svo og náttúrlega
dragfrá-táknið sjálft, sem sagt d-ið. Lokaorðið um, þar sem í
lyppaðri vísunni stóð drum, getur vart táknað annað en nudansk om,
því um bendir eindregið til forndansks uppruna, að gæti jafnvel
verið hreinræktað gammeldansk. Gluggen hefur augsýnileg verið sett
sem dulrún fyrir uggen þó óneitanlega komi það dálítið spánskt fyrir
sjónir aflyppað í fullri Mínervu og vísdómsmynd ef tákna á
forndanskan ugga, hvort sem væri fiskuggi eða fiskur almennt. Víst
má reyna að setja rum en ekki um í stað drum, þá sem sagt forndanskt
romm eða á hinn bóginn rúm, þá hvort sem væri hvílu til hvíldar eða
hávísindalegan geim, dette hele
Við sleppum þó ekki leikmannstökum okkar á ævintýrinu alveg strax, látum doktorum eftir heildarmyndina en leyfum okkur sem almennum lesendum að huga aðeins að sjáfri áhrifamyndinni, sem óneitanlega er afar dökk, dimm og drungaleg, að ekki sé sagt ískyggilega ræðgisleg, hreint út sagt á alþýðu vísu. Við erum þá komin að mörkum þess sem börnin mega heyra. Að sjálfsögðu eru það óeiginleg merkingaráhrif ljóðsins sem við kappkostum að finna, en það er einmitt það sem ungbörn ei átta sig á og fyllast skelfingu. Við sjáum skáldið fyrir okkur klæðum svipt, skelfingu lostið yfir afleiðingum gerða sinna, nakið jafnvel í fjörbrotum, fjöregginu dýru orpið, allt opinbert orðið sem það kappkostaði svo að hylja. Það verðum við að varast og opnum því ekki alveg upp á gátt en höldum okkur nú við hulinsmálin ein, látum sjálfan hug skáldsins hrífa oss, áhrifin er við skynjum rétt milli lína og látum vera að lýsa á snúnu barnamáli. Látum þau heldur hvílast rökkursvefninum á meðan við leggjum við eyru paa dansk, eller soddan synes jeg det lyder ja vel, hvad tænker I? Jeg bærer stadigt i mit liv angst og ugg, folk lytte til min digtning. Jeg vækker mit foster, drauga har Kerlaug. Jeg lader drápuna dynje frem fra digtets bo, medens den styrter frem fra Dvalins greb. Jeg byder mændene Regins rigtige dryk. Drottinn minn dýri! Að sé sjálf fósturlandsins Freyja!
Eða heyrði ég rétt? Heyrðuð þið rétt? Að réttur sé settur yfir
Haraldi hárfagra? Hljómar eins og hvert annað bull en ég get svarið
það þetta er Snæfríðardrápa og ekkert annað. Salt sjálfrar
Snæfríðar, ekkert annað, ótrúlegt! Muniði ekki? Æ, hvernig er hún nú
aftur í réttri línuröð. Eða tímaröð skriptanna? Æ, æ, og börnin
kannski enn vakandi. Æ, þeim ætti þó varla að stafa nein ógn af svo
hreinum og klárum gammeldansk? Og drepa ekki svona drápur hvort eð
er rímnagleðina í þeim á meðan þær yfir okkur hrynja ef þau eru þá
ekki löngu sofnuð út frá lestrinum eða hafa hætt alveg og lokað
kistunni þegar var skálað í fyrstu lotu? En Snæfríðardrápa eins og
mig minnir hún sé undir Haraldar stemmu hárfagra? Öll samanþjöppuð í
viðlaginu, man ég rétt? Gull af manni Páll að leiða okkur ekki þetta
fyrir sjónir fyrr, annars værum við fyrir löngu búin að gleyma því
öllu saman og það hætt að yggja oss...
Eggi ber ek æ ugg ótta hlýði mér drótt, dána vek ek dular mey, drauga á Kerlaug.
Imens han söber vælling hyler sit psalterium en uldtæsende gamling hinde foster uggen um
Drápu læt ek ór Dvalins greip dynja meðan fram hrynr, rekkum býð ek Regins dryk réttan af bragar stétt.
Imens han söber vælling hyler sit psalterium en uldtæsende gamling hinde foster uggen um...
Víst væri gaman að heyra þá heiðursmenn Morthens og
Megas taka þetta saman í kór, fullum hálsi, á fullu modern boxi - og
kannski með Skagfirsku söngsveitinni allt til enda? Myndu þá kannski
rýna og leiðrétta textann í leiðinni þeir rifluðu, rifjandi upp
stemmuna; nema þeim sýndist vanþörf á reyfið að reifa? Eða skyldum
við fyrst skora á Bubba að syngja Hello Good Bay
með sínu lagi? Bubbi skori þá fyrst á Megas að
taka það með sér - eða þannig...
You say yes, dontsay no. You say stop and I say go go go, oh no. You say Good Bay and I say hello Hello hello I dont know why you say Good bay, I say
hello...
Hann Geir byggði sér hús við hafið og hafið sagði ó key, hér er ég og heiti Faxa Bay. Í kvöldsins hægláta húmi heyrði hann bylgjunnar sog, þannig er þessi heimur, það er og. Og hjarta hans fylltist friði og farmannsins dreymnu ró og hann hugsaði um allt sem hann unni, og þó - í nótt myndi hann ekki krókna úr kulda í kofa á Kili! Mikli eilífi andi, kann hann að hafa sagt að lokum, ó key. Ég veit ekki hvort hús Páls sneri út mót gamle Holmens havn Víkurkaupstað eða út eða inn mót Pollen eða sneri þar einhvers staðar á milli þegar hann var ekki að snúast í kóngsins Kaupmannahöfn. En hann snerist víst í mörgu og hikaði ekki við að draga tennurnar úr fólki ef það óskaði eftir því og stakk þá gjarnan gulli upp í það í staðinn. Einhverju sinni fann hann sig knúinn til að andmæla fóstursyni Geirs gamla og nafna og stakk þá upp í hann heilli bók, Rv. 1888. Fjölfræbúðingurinn vitað sem var að gaurinn sá, þó þá heldur hefði færri af að státa um fertugt, væri ekki mjög gynkeyptur fyrir slíku gulli sem glóir, hvað þá heldur væri sem tannlaust lamb að leika við. Önzu þessa hef ég ekki lesið en mikið hlýtur hún að hafa verið kynngi magnað svar, sér í lagi ef það er ritað á alheimstungumálinu sem var fjölfræðingsins eigin uppfynding og honum mikið hjartans mál. Hefur verið mikil uppístunga og dálítið erfið til andsvara má ímynda sér þó ekki fari samt sögur af því að fækkað hafi neitt tönnunum málshefjandans, sá kunni enda líka ýmis mál að láta leika á tungu. Stefán "guide" var þó allra manna stórtækastur í drætti og átti til að draga heilan skipafélagsskap á asnaeyrunum heimanna á milli vestustu og austustu Íslendingabyggða þegar þannig lá á honum og hann var orðinn forhertur, svo sem ég hef áður aðeins ýjað að, engu líkara en maðurinn væri bara í einfeldni sinni að leika sér að skútum á Tjörninni ellegar þá draga á tálar bernskustu börn sinnar tíðar með þessum geigvænlegu hulinsrúnum og dulvísum hér umfjölluðum. Enn þann dag í dag skilur ekki nokkur maður hvað leiðsögumanninum gekk eiginlega til; nútíma sagnfræðingar sem skoðað hafa málið ofan í kjöl og frá öllum hliðum aust til vest, sólkrossinn umkringis, standa ráðþrota. Þegar "guiden" var að þessu var vissulega reynt að skella skuld á einn Jóninn, að tísku síns tíma sem nútíma, eins og verið hefur allar götur síðan Jóhannes heitinn skírari var á dögum sá sem jós þann frá Nasaret og allir urðu alveg bet en allar þjóðir aðrar en Íslendingar og Gyðingar hafa fyrir lifandis löngu vanið sig af; skyldi þó ekki vera að þetta séu kvíslir af sömu rótum? Djúpar eru ræturnar í öllu falli, hvar sem hnyðrurnar annars liggja, en fyrr má nú skera en láta stjórakljánna að eilífu fyrir stýrið vera! Guði sé lof að heita ekki Jón. Illt er að liggja undir grun, verra undir áburði, verst að liggja undir skítadreifara, mælti á hinn bóginn páfinn, sem svo margt hefur mátt þola af Íslendingum, þessum miklu og mestu stórmeisturum í skítkastfimi, skák og þrætubókarlist að undarlegt má heita að þjóðin skuli ekki fyrir lifandis löngu hafa tekið sig til í andlitinu og farið í krossferð á hendur honum, þessum stórmeistara í Jóns nefnu. Nema gert hafi - eða hvað?
Sjá má í hendi sér að farið hefur um Pétur og Pál. Benedikt IX. sem nú hefur sig til ríkis situr hvorki meira né minna en heil 13 ár sem má kallast heil eilífð á páfastól á þessum tíma, og var þó ekki öll nótt úti með pápa þennan að þessari óheillatölutíð liðinni. Allaveganna enginn Jón þorað að banka upp á. Og næstu tólf árin, til 1057, ríkja þeir hvorki fleiri né færri en átta, páparnir, og þó undarlegt megi heita samt alls enginn Jón; og eru þó ekki nema sex í allt talið, hvernig í ósköpunum sem það má nú vera. Nei, það er ekkert undarlegt við þetta. Nú var Ísleifur nefnilega á næstu grösum, má segja, á Saxlandi, að búa sig undir að hreinsa landið af farandbiskupum og víst tími kominn til, langt liðin hálf öld frá þessari Jónatöku eða hvað átti að kalla það. Með annan fótinn í föðurleifð sinni Skálholti býr Ísleifur sig af krafti undir að boða Krists fullveldi, og þá gjarnan án meðalgöngu annarra en sannhvíts páfa eða hvað; bíður hann því færis með hinn fótinn upp á fastalandinu að eiga undir annað en högg þessara ræskna og turtildúfa að sækja, sem hann lengst man hafa setið stólinn í Róm. Nokkuð það sama skeið og Jón vandræðagaur XIX. situr hann hefur Ísleifur setið á skólabekk unglærlingsár sín í Herfurðu í þvísa Saxlandi, án alls vafa gerður út af örkinni af Íslendingum til höfuðs þessu harðsnúna Jónsklerkaveldi í Róm. Því nú skyldi láta sverfa til stáls! Öldum saman hefur landinn mátt láta hrekjast æ vestar og norðar á bóginn undan Jónsholskeflunum sem keyra um þverbak á landnámsöld. Komnir norður undir Hafsbotna á síðhallandi þjóðflutningaöld, hvar þá eigi verður séð að lengra verði komist, eiga þeir sér engra annarra kosta völ en snúa vörn í enn eina harðvítuga sóknina, þrælka nú víkinga og fjörulalla þá sem þar verða fyrir þeim í vogskornum flóum og víkum og fjörðum útskaganna og kunnu með rauðajárnsöngla eina að fara og loðinleppafæri, timbrandi sér þess tíma færeyinga og kænur; en kenna þeim að fara heldur með vopnum og alvöru járnverjum, stáli og brandi, á Jónsmið hin ægi úfnu og stríðu og smíða þar til skip, skyldu þeir, er stæðu undir nafni, hafskip er sigldu beggja skauta blíðan byrinn suður á Rómsbóg; það væri verk kvenna, kenna þeir þeim, að liggja fisk í fjörum, en karla að liggja í víking.
Vil eg eigi goð geyja; grey þykir mér Freyja.
Hjalti sem sagt búinn að fá yfir sig nóg af fararstjórn Freyju á þessum aldalöngu hrakningum í langvinna Jónastríði, en telur sig nú hafa fundið ráð við því að þjóð þessi sem fyrir svo óralöngu fyrir duttlunga örlaganna lenti í ferðalögum megi nú staðfestast fyrir fullt og fast, megi fella niður háttu hirðingja og kóngsmærðarfræbla og ambögusmiða og unna sér heldur langþráðrar hvíldarinnar. Þegar hér er komið sögu hafði Jónshríðin aldrei harðari verið, svo sem sjá má af rununni pápanna hér rakinni. Áttum við enn að taka okkur upp og hörfa, láta jafnvel skáka okkur út í ystasta horn og kima heimskringlunnar - eða fara að ráðum Hjalta og Gissurar, láta krók koma á móti bragði refa þessara, taka upp sið þennan gamlaða en gera nýjan, beita gamalkunnasta bragði herlistasögunnar - hætta svo gott sem goðin að geyja en beita heldur Trójugaldri Ódysseifs, vinna sem sagt vígið peyjanna að innan?
Nú fer líka að styttast í Jóns-rununni! Ísleifur er sem sagt kominn til skjalanna og ekki seinna vænna ef Trójugaldurinn átti ekki að snúast upp í hreina Rómsandhríni og fordæða með afar fyrirsjáanlegum, að ekki sé sagt ískyggilegum afleiðingum - sem sagt enn einum þjóðflutningunum Freyju, enn vestar um haf, já jafnvel út á heimsenda, og gilti einu þó Eiríksættin landabrallaranna kallaði Vínland hið góða; það var þá mark á þeim takandi eða hitt þó heldur, græningjunum! Hefndist nú Eiríki fyrir og niðjabálki öllum fyrir ímyndafræðina, skrum mikla og stórbrotna blekkingarleik. Bröllurunum foldar ísa jökulgrænu varð vart lengur trúað til neinna góðra landa hvar smjör drypi af hverju strái, hvað þá vín - skreytnin var stimpill orðinn, ígildi ættarfylgju.
Því var það fyrir skreytni eina og vantrúnað að ekki horfði við landauðn á Íslandi, ekki í bili. Gósenland vestra, það er síðar nefnt var Tierra del Bacalaos, mátti enn um sinn heita hin eina sanna paradís á jörð þó enn einungis væri kallað Tierra de Bacchus Bonus í auglýsingabæklingum eða í græningjavísum öfugmælanna. Kynnu þó Eiríks niðjar að lokum hafa mátt taka upp lúið þá löngu aflagt merki Freyju að verjast mættu Jónum þeim tveimur einna allra seinustum er skutu upp gorkúlum eftir ríflega tveggja alda gersamlega Jónahreint skeið eftir Ísleif. Varla verður Ísleifi um kennt þó áhrifavald hans hafi þá verið farið að dvína svo í páfagarði, svo löngu eftir dauða hans, að voguðu sér að banka upp á; miklu fremur skyldi skoða málið í því ljósi að á sama tíma komust Vatíkanherrar hægt og sígandi upp á lag með hina arabísku galdralist, að geta talið jafnvel upp að þúsund og einum eins og að drekka Krists blóð og jafnvel svo oft með æfingunni sem kardínálum hugnaðist og geta þó skrifað útkomuna hjá sér í lófann að bragði - líkt og við nú á tímum skrifum hjá okkur símanúmer upp á þúsund og einn sinnum þúsund og einn sinnum fjórir til níu, eða eitthvað þar um bil, eftir því hve jarðbundin línan er eða himinlæg, sem sagt almenni kóðinn Símans og Vodafone eða mobil, plús smá að auk fyrir nákvæma einstaklingsgreiningu númers - og þó í lófann einn skrifum og með sjö tölustöfum einungis! Það þarf því engan að undra þó guðsgaflatalan og Jónanna táa um það bil tíu, sem Ísleifur skildi við svo rækilega klippta og skorna, hafi fremur minna vafist fyrir lævísu Jóns brölturum er hér var komið sögu. Að þeir lævis Lokar hafi þá beinlínis hreinsað Grænland? Af og frá, ekki svo skjótt, enda í þessari sumpart hinstu Jónslokatíð - eða hvað skyldi segja? - ekki enn alveg svo fram af Vestur-Íslendingum gengið. En Jónar lagt drög að landhreinsuninni? Á því leikur enginn vafi og mega Austur-Íslendingar raunar þakka sínum sæla - eða skyldi segja vanþakka? - að hafa ekki gufað upp sömuleiðis í vestustu uppheimum, hvort sem væri á Saltfiskalandi og vínguðs hins góða ellegar í Inúitaríki hinu mikla og víðfeðma, ægibjarta og myrkurs, allra helgustu nótta heimskringlunnar.
Strax árið 1276 - aðeins að hálfum öðrum áratug liðnum frá landabraskinu og páfaþrælseiðsins, varla að blekþornuðum kristnirétti Staða-Árna Skálholtsbiskups staðamála eldgömlu, mála með nýlundu mikilli Ísafoldarfylgjunautum til gremju sárrar, kirkjubeinan og ýmislegri ölmusu til páfa (eiðsgjöldin, pétursbeitan, hvað annað!) - þá er hinn fyrri þessara Jóna, sá ca. XX.-XXI., kominn á kreik, og tekur nú aldeilis að hilla undir Altera Roma - Avignon við vatnaskilin Rónar og ystustu ósa Róms - beiningarmannanna Péturs og Páls og Jóns endurfædda Róms. Avignon við vötnin lygnu stríðu, sem átti eftir að verða höfuðvígi sóknarinnar lymskufyllustu öldina alla sem brátt fór í hönd og skildi að lokum Íslendinga hina austrænni eftir í sárum en Vestlendinga svo hugmóða að gufuðu upp, en sjálft Vatíkanið svo ringlað orðið eftir aldahvörfin og átökin öll um 14. aldar mót og hinnar 15. að týndi niður allri pápatölu um tíma í hreinum Rómsklerkatalna og táa ruglingsleik, Pétur og Páll vitandi hvorki í þessa Róm né hina, hvað þá Jóna eða ekkijónatöluna pápa á stól; hefur síðan ekkert til Vestur-Íslendinga spurst né þess hafréttarbálks neinna niðja.
Þetta höfðu þeir þó lært, þrælarnir, en páparnir lagt lymskulega niður fyrir sér sjálfan Trójugaldurinn Hjalta og Gissurar. Þóttust nú aldeilis fullnuma í Ísleifs kynngi og geta launað eyjaskeggjum þessum langræknu lambið gráa og fellt á sjálfs síns bragði, að unnið gætu vígið peyja þessara og meyja eyjar frá innan. Með alla þræði í hendi sér í nýju Róm létu þeir nú heldur en ekki hendur skipta og hvort ekki heldur hamarshöggin steinsmiðanna glumdu undir æ magnþrungnari klukkukólfunum, reisandi pápum nýjar, æ stórbrotnari hallirnar á rústum hvers forverans á fætur og tám öðrum, að heyra mættu betur þrælar allir erkijónanna básúnan og boðskap ekkijóna, að sjá mættu æ betur og víðar yfir svið - og höfunum vestar - erkiflónin, að leikið gætu æ betur um fingur ótal þræðirnir allir pétranna og pálanna, strengbrúðum stjórnandi á landi og sjó, þessir lítilsigldu kaptugar jarðneska brúðuleikhúss og hafsins, er brátt skyldi dreyrrautt litað og purpurans, á meðan sjálfir sugu Kristsblóð siglandi út og suður mellum sínum, hjákvendum, vikapiltum, mígandi aldrei í neinn saltari sjó, þó skiljandi eftir spor sín lítilla sjáva, lítilla sanda, berjandist í bönkum að heimta salt, salt, meira salt, þess tíma gulls ígildi og pants fyrir prímafisk, þess fisks stinnasta og fallegasta og sem meyrastur þykir enn undir tönn, sem svo oft og iðulega endaði og endar víst gjarnan enn sína tíð sem herlegheitanna fínasti rómanskur kostur; jafnvel svo að gjalda mætti páfanum herlegheitaskattinn beint á disk.
Sur le pont d'Avignon L'on y danse, l'on y danse Sur le pont d'Avignon L'on y danse tous en rond Les beaux messieurs font comm' çà Et puis encore comm' çà
Sur le pont d'Avignon L'on y danse, l'on y danse Sur le pont d'Avignon L'on y danse tous en rond Les bell' dames font comm' çà Et puis encore comm' çà
Sur le pont d'Avignon L'on y danse, l'on y danse Sur le pont d'Avignon L'on y danse tous en rond Les jardiniers font comm' çà Et puis encore comm' çà
Sur le pont d'Avignon L'on y danse, l'on y danse Sur le pont d'Avignon L'on y danse tous en rond Les couturiers font comm' çà Et puis encore comm' çà
Sur le pont d'Avignon L'on y danse, l'on y danse Sur le pont d'Avignon L'on y danse tous en rond Les vignerons font comm' çà Et puis encore comm' çà
Sur le pont d'Avignon L'on y danse, l'on y danse Sur le pont d'Avignon L'on y danse tous en rond Les blanchisseus's font comm' çà Et puis encore comm' çà
___________________________________ í febrúar, 2004
Vísanir í lagaheimildir og mynda: sjá að baki músarbendli í tilvísanaham. Upphafsmyndin, Georg blessaður glímir við drekaflugur, eftir Úkraníumanninn Andrei Protsouk, er hér í heldur stærri mynd.
2. lota glímu
Rómanza: heim á kvist |
Sjá má í hendi sér að fagnað hafa
Pétur og Páll og látist fallast á að Róm legði af Jónasiðinn fyrir
sinnaskipti þjóðar þessarar svo langræknu - en eðlilega sviku þeir
jafnharðan. Silvester II. frankapápi fyrsti og mikla fróðleiksnáma í
múslimavísindum tekur að vísu við af Gorgi V. og ætli ekki hafi
verið að skipan Gissurar og Hjalta, kannski fyrir milligöngu
Rúðujarls, um þær sömu mundir þeir hafa verið að þæfast við þingheim
um herbragðið, öll þau gæðingskaupin og galdur mikla og sinnaskipti
gegn blótum á laun. Sá vísi Silvester reyndist að sjálfsögðu
skammgóður vermir í svikalogni því strax árið 1003 bankar einn
Jóninn upp á að Silvestri burt kölluðum. Og enn annar Jón á hæla
honum áður en þetta lævis ár Loka var liðið og situr skepnan sem
fastast hin næstu árin. Sem sagt ekki alveg úti um þá Jóna enn, svo
sem rakið hefur verið, og hin rómverska Jóns-talnaruna þó orðin svo
há og komin í þvílíkt öngþveiti að vísustu fræblar í Vatíkani hana
varla lengur skilja, enda fingur og tær varla óteljandi; virtist
koma fyrir lítið þó Silvester heitinn, sem vissulega kunni að telja,
og það meira að segja stjörnurnar, og það alveg rétt upp á nýjan,
arabískan móð, hefði lagt sig niður við það áður en hrökk upp af að
reyna að koma þessum vísundum, eða hvað skyldi kalla þá, þessa Róms
fræbúðinga, í skilning um þessa frumrót alls og frumlistgrein allra
höfundskapa, að telja; og hafði þá einnig reynt að kenna þeim að
mæla tímann upp á sekúndu og par með klukkukólf, en kom fyrir lítið,
þeir þekktu hvorki sinn vitjunartíma né Ísleifs.
