|
Það rignir rósum. Englarnir klappa og hrópa. Guð
almáttugur hneigir sig og brosir.
Ungur, óreyndur engill stenst ekki mátið. Hann
veifar vængjunum og æpir: Lengi lifi Guð almáttugur. Hann lifi.
Himinninn skelfur af húrrahrópum, en Guð
almáttugur bítur snöggvast á vörina. Hann er eilífur. Svo brosir
hann og hneigir sig.
Gabríel erkiengill hefur boð inni og heldur
aðalræðuna. Honum mælist vel að vanda. Leikararnir hafa þvegið sér
og haft fataskipti. Þeir eru sóttir, og þeir strjúka hendinni um
augun.
Guð almáttugur stígur niður úr hásæti sínu, og
slær kumpánlega á öxl aðalleikarans:
Þú varst óborganlegur, segir hann, og lítillækkar sjálfan sig.
Ég skil þetta ekki, segir leikarinn. Hér er
glaumur og gleði, en ég kem frá landi hörmunganna.
Já, þú varst ágætur, segja englarnir.
Ég efast um, að aðrir hefðu leikið það betur,
segir Gabríel erkiengill, og hann ber gott skyn á slíka hluti.
Leikarinn setur hnykk á höfuðið og hlær.
Það var leikur, segir hann og blístrar. En segðu
mér eitt, Guð almáttugur. Af hverju vitum við ekki, að við erum að
leika?
Þegar þið vitið það, leikið þið ekki. Þið setjist
bak við tjöldin og horfið á.
Þetta sagði Guð almáttugur og veislunni var
haldið áfram.
Tjaldið fellur eftir
Jón Thoroddsen
|
